Jaarboek 1981-1982 - pagina 42

over het bijzonder onderwijs ook artikelen-series en een T.V.-programma onder de titel: ,,Een nieuwe schoolstrijd?" verschijnen, is het voor deze verhandeling goed kort het waarom van die schoolstrijd te memoreren. In de eerste plaats ging het hierbij om de wens om naast het door de overheid verzorgde onderwijs met een pubUekrechtelijke bestuursvorm ook eigen onderwijs met een privaatrechtelijke bestuursvorm mogeUjk te maken. En in de tweede plaats ging het om de vraag of onderwijs neutraal kan en moet zijn ten aanzien van religie, levensbeschouwing of politiek. Uit de pacificatie van 1917 zou men kunnen concluderen dat ook deze laatste vraag negatief beantwoord werd, de discussies erover gingen echter door en worden de laatste jaren weer heftiger gevoerd, zij het dat ze zich nu toespitsen op het begrip: pluriform onderwijs, bijna niemand bestrijdt nog de stelling dat onderwijs geen waardevrije aangelegenheid is. De strijd over het eerste punt werd in 1917 met de zogenaamde pacificatie wel beslecht. Deze pacificatie werd in de grondwet opgenomen als de ,,vrijheid van onderwijs" en in de onderwijswet van 1920 in eerste instantie uitgewerkt. In principe heeft zo'n bijzondere school nu bestaansrecht als aan een aantal wettelijk vastgelegde voorwaarden - met name betreffende het leerlingenaantal en dat het verlangde onderwijs in de regio niet aanwezig is - wordt voldaan. Dit goed democratisch uitgangspunt: de ,,vrijheid van onderwijs' biedt zo ook minderheden het recht én de mogelijkheid hun politieke en/of godsdienstige denkbeelden in het onderwijs in praktijk te brengen. Het is een goed kader waarbinnen ook nu gewerkt kan worden. Al dienen we ons steeds te realiseren dat dit recht de morele pUcht meebrengt de eigen doelstellingen goed uit te werken én gestalte te geven. In het begin van mijn betoog maakte ik onderscheid tussen de discussie over wetsvoorstellen en de ,,maatschappelijke" discussie over de organisatie en inhoud van het bijzonder onderwijs, zoals die de laatste tijd gevoerd worden. De verwantschap tussen beiden moge duidelijk zijn. Als in de maatschappij andere visies op de betekenis en inhoud van het begrip ,,vrijheid van onderwijs" ontstaan, dan zal de wetgeving zich hierbij gaan aanpassen. En omgekeerd: als de wetgever bij de verdere uitwerking van dit begrip onduidelijkheid schept stimuleert dat de maatschappelijke discussies en meningsverschillen. Van beide discussies wil ik nu ter illustratie enkele voorbeelden noemen. Het voorontwerp van Wet gelijke behandeling gaf al voordat de tekst in ieders handen kon zijn aanleiding tot zeer felle discussies en overtrokken reacties. U weet wat de bedoeUng van de voorstellers is - ik citeer nu mevr. Kraaijeveld-Wouters - ,,Als het ontwerp eenmaal wet is geworden zal het verboden zijn ongerechtvaardigd onderscheid te maken tussen personen om de reden dat zij man, vrouw, homofiel, heterofiel, getrouwd, ongehuwd samenwonend of alleenstaand zijn. Het wetsontwerp heeft betrekking op tal van terreinen, waarmee iedereen - soms vaak, soms zelden - te maken heeft in het openbaar maatschappelijk leven; dit betreft zowel de verhouding tussen burgers en overheid, als het maatschappeUjk verkeer tussen burgers onderling. U kunt 40

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen