Jaarboek 1989-1990 - pagina 33

INLEIDING De titel van deze rede doet U wellicht een terugblik op de jaren 1950 tot 1990 ver­ wachten, de vermelding verpleeghuisgeneeskunde achter mijn naam zal U doen vermoeden, dat ik zal spreken over mensen tussen de vijftig en de negentig. De titel heeft inderdaad een dubbele bodem, eerst wil ik met U nagaan wat er ten aanzien van ouderen in de jaren vijftig tot negentig gebeurd is, vervolgens zal ik laten zien wat er tussen het vijftigste en negentigste levensjaar lijfelijk geschiedt. De beschou­ wingen kunnen leiden tot een conclusie. Tot slot zal ik aangeven wat dit voor de universiteit betekent. Tussen de vijftiger en de negentiger jaren is er voor mensen tussen de vijftig en de negentig veel veranderd. Dit betreft zowel de maatschappij als hen zelf. De belangstelling voor de maatschappelijke veranderingen beperkt zich tot de ver­ grijzing en ontgroening in getallen en de vraag: ”hoe kunnen straks die paar jonge­ ren die massa ouderen opvangen?” De belangstelling voor de veranderingen van de ouderen zelf beperkt zich tot geria­ trische pathologie, chronisch ziekten en invaliditeiten. Deze beperkte belangstel­ ling weerspiegelt zich in het onderwijs, in de litteratuur en de beleidsvoornemens. Het beeld dat men van ouderen heeft is dan ook niet fraai en als men aan zijn eigen oude dag denkt ziet men de toekomst somber in. Oud worden betekent immers: versleten, afgetakeld, dementerend en hulpbehoevend zijn en moeten leven buiten de maatschappij en nauwelijks verzorgd. Als je er op je zeventigste er nog goed uit ziet, krijg je te horen: ”je ziet er nog goed uit voor je leeftijd” alsof het een schande is en op je tachtigste: ik zou maar een plaatsje in het verzorgingshuis zien te krijgen, straks ben je te oud zijn voor het bejaardenhuis. Gerontologische onderzoekers zijn voor het merendeel jonge, idealistische mensen en zoals blijkt uit de ledenlijst van de Nederlandse Vereniging voor Gerontologie, voor het merendeel artsen, psychologen en sociologen, dus mensen werkzaam in de hulpverlening en planning. Jonge en idealistisch onderzoekers zoeken naar problemen, tegenwoordig knelpun­ ten geheten. Het zijn net journalisten, zij hebben geen oog voor wat goed gaat en voor te korten gebruiken zij een microscoop. Men stelt zich geen vragen men is meteen woedend en vervolgens de mening toegedaan, dat..... Een jonge wetenschap en dat is de gerontologie heeft maar al te vaak een gezichtsveldvernauwing. Hierop wees de oud-staatssecretaris Egas in zijn brief aan de or­ ganisatoren van het grote GIA symposium "Ouder worden nu” in Amsterdam: ”.....en zo meen ik, dat het symposium geheel gewijd is aan onderzoek- en behandelingsproblemen..... en zelfs in de maatschappelijke sector stond de hulpverlening aan slechts een klein deel van de ouderen centraal”. De gezichtsveldbeperking laat de normale veroudering in de alledaagse maatschappij onbesproken. 3.1

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen