1903 Orgaan van de Christelijke Vereeniging van Natuur- en Geneeskundigen in Nederland - pagina 12

8

wel eenigszins erfelijk is, maar toch na eenige generaties geheel verdwenen is. Dit is een algemeene regel, zoover men tot nu weet, zoowel geldend voor afwijkingen in positieve als in negatieve richting. De regressie kan nu echter meer of min onwerkzaam gemaakt worden, wanneer men met de eenmaal begonnen selectie verder gaat en dus in casu voortdurend de individuen neemt, die het rijkst aan suiker zijn. En omdat van Darwinistisch standpunt in de natuur zulk een voortdurende selectie toch moest aangenomen worden, zou men kunnen meenen, dat niets het aannemen van een wijziging der soortkenmerken op deze wijze zou tegenstaan. Men zou zich bv. zoo de zaak kunnen voorstellen: het ras van 10»/o, waarvan uitgegaan werd, zou varieeren tot 19«'o, de nakomelingen daarvan in de tweede generatie zou gemiddeld 13«/o zijn, maar zou nu 9<>/o varieeren, alzoo tot 21«/o. De nakomelingen van deze planten van 2I0/0 zouden dan een ras van 16»/o vormen, dat naar denzelfden regel tot 26o/o zou varieeren. En ging het op deze wijze verder, dan zou reeds na 30 generaties de plant geheel uit suiker bestaan. Daaruit volgt reeds het absurde. In dit geval is het duidelijk, dat in de organisatie een grens moet gesteld zijn voor de concentratie der sappen, en dat een overschrijden van deze grens de geheele huishouding van de plant in wanorde zou brengen en levensgevaarlijk zou zijn. De feiten staven het gezegde. Toen Vilmorin in 1850 zijne proeven met suikerbieten begon was het gemiddelde suikergehalte 7—8»/o. Reeds in de 2^« generatie was de middenwaarde van 7—14o/o gestegen en 't maximum was 210/0. Nu is 't maximum van deze soort nog bij 21<>/o, terwijl na een selectie, die voortdurend voortgezet is, de middenwaarde slechts van 14—160/0 gestegen is. Overal in den landbouw berust de cultuur op het beginsel van de onbestendigheid der rassen. Overal staat het origineele zaad boven den nabouw, al is 't ook niet in 't eerste jaar, toch regelmatig in 't tweede of derde jaar. Geen veredeling, al duurt zij nog zoo lang, is in staat dit nadeel op te heffen. De mutaties vallen blijkbaar buiten het begrip der verworven eigen schappen. Daarover kan geen twijfel zijn, ze zijn kiem variaties in den zuiversten zin van 't woord. Daar nu volgens de mutatiehypothese de soorten door zulke mutaties ontstaan zijn, zijn bij deze beschouwing de soortkenmerken natuurlijk nooit verworven eigenschappen. De geheele vergelijkende biologie en de descendentieleer vallen alzoo ook buiten het gebied der verworven eigenschappen. AUeen op 't gebied der variabiliteit in engeren zin heeft men te maken met deze eigenschappen. Zij liggen binnen de grenzen der soorten

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen