1968 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 22

6

GEBRUIK EN MISBRUIK VAN DE STATISTIEK

wordt van de statisticus gevraagd om als profeet ex eventu op te treden: nadat de steekproef genomen is en het resultaat ervan kennende, moet hij naar een verwerpingsregel zoeken, die hij eigenlijk te voren of geblinddoekt had moeten formuleren. Waar we nu naar zullen kijken, zijn echter filosofieën, waarin fouten als die van Arbuthnot zich herhalen. De psychologisch achtergrond van redeneringen als die van Arbuthnot is vrij duidelijk. Het is de verbazing over de volmaakte en wonderbaarlijke organisatie van de wereld waar elk detail op een groots en weldoordacht plan schijnt te wijzen. Deze verbazing is zeker wel gemotiveerd. Wat minder aanvaardbaar is, zijn de pogingen om deze verbazing te rationaliseren. Anaxagoras' alomtegenwoordige Nous en Aristoteles' Physis verklaarden alleen verbaal en de „Voorzienigheid" doet het alleen ex eventu. Het Toeval van Demokritos en de Epikoureërs was als schepper en organisator van de wereld onaanvaardbaar, zolang deze wereld als statisch werd gezien en zolang het niet aangevuld was met de idee van evolutie. Maar ook al wordt deze idee aanvaard, dan nog moeten we toegeven, dat we het stochastische proces van de evolutie, zoals die zich op aarde moet hebben afgespeeld, mathematisch niet begrijpen. De waarschijnlijkheid van een geïsoleerde mutatie lijkt heel klein. Een aantal mutaties, toereikend voor de wijziging van een biologische soort en voor de schepping van een nieuwe, zou een dusdanig kleine kans bezitten, dat zijn realisering onvoorstelbaar lijkt. Maar de paleontologische feiten dwingen ons telkens weer, dit probleem mathematisch onder ogen te zien en er een mathematische oplossing voor te zoeken. Terwijl men aan de ene kant het ontbreken van serieuze mathematische pogingen ter verklaring van het stochastische proces der evolutie heeft te constateren, moet men aan de andere kant de, steeds banale, drogredenen ontmaskeren in de moderne pogingen om met mathematische middelen de mogelijkheid van zulk een evolutie te weerleggen. Ik denk hierbij vooral aan onmogelijkheidsbewijzen voor de generatie spontanea, bewijzen, die steeds weer volgens hetzelfde schema verlopen. Men vindt dergelijke pogingen bijvoorbeeld bij de bioloog Lecomte du Noüy, die hierbij trouwens op werk van de fysicus Ch. E. Guy e steunt. Ziehier het schema van zijn bewijs tegen de generatio spontanea.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen