Vijfenzeventig jaar Vrije Universiteit - pagina 12

De hofdignitaris zag die oude, vermoeide mannen aan en had mede-

lijden met hen. Hadden ze hun levenskrachten verteerd met nutteloze

arbeid?

Hij besloot hen bij de sjah toe te laten.

De oude geleerden vonden een stervende, die hun boek nooit meer

zou kunnen lezen. En hij had toch zo graag willen weten, hoe het leven

was en geweest was, overal in de wijde wereld.

De secretaris van de Academie strompelde naar het bed en boog zich

over de oude sjah Zémiris.

— Sire, mompelde hij, u wilde de geschiedenis der mensheid leren?

Wij hebben die samengevat, maar uw oog zal ons boek niet meer

kunnen lezen. Daarom Sire, laat mij de geschiedenis der ganse mens-

heid zo kort mogelijk samenvatten. De tijd dringt, ik kan met enkele

woorden volstaan: Geschiedenis is: geboren worden, lijden en sterven . . .

Welnu, wie bij het vijf en zeventig-jarig bestaan van de Vrije Uni-

versiteit een gedegen geschiedenis zou willen schrijven, zou vele hon-

derden pagina's nodig hebben. Maar wie heeft tijd zulke uitgebreide

werken te lezen?

En toch is deze geschiedenis van driekwart eeuw zo waard gekend

te worden. Natuurlijk, niet alles in die periode is even belangrijk.

Annalen — jaarverhalen — zouden eentonig worden. Het komt er

maar op aan in al die feiten van vijf en zeventig jaar de grote lijnen

te vinden, te verhalen wat markant is.

De secretaris van de Perzische Academie moest het noodgedwongen

in enkele woorden doen. Wij kunnen het wat breder opvatten. Maar

toch weer niet al te breed: Ons geslacht heeft altijd haast, wenst zich

in heel korte tijd te oriënteren. Wie werken van lange adem schrijft,

heeft in de wetenschap nog wel eens een kans, of in de romankunst;

maar hij is kansloos in de journalistiek. Krant en tijdschrift vragen het

korte artikel, met een plaatje. We leven immers snel en hebben velerlei

besognes?

We hopen, dat er nog eens — na diepgaand bronnenonderzoek —

een uitgebreide, wetenschappelijk verantwoorde geschiedenis van de

Vrije Universiteit het licht zal zien. Maar zulke werken blijven meestal

in de stille studeerkamers en de deftige bibliotheken. Maar de Vrije

Universiteit heeft de liefde nodig ook van hen, die de studeerkamer

en de bibliotheek niet kennen. Daarom moet de geschiedenis der Vrije

Universiteit bekend zijn ook bij de grote schare, die de studeerkamer

muf en de bibliotheek saai vindt.

8

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen