Omstreden normalisering - pagina 224

de aandacht op de universiteiten voor genoemde vraagstukken een

goede ontwikkeling. 'De universiteit is de plek om de maatschappelij-

ke verhoudingen te doordenken. Maar,' voegt hij er in dezelfde zin, als

reactie op de radicale studentenbeweging, streng aan toe:' niet om er-

tegen te ageren.''^^ En laat dat nu juist een van de dominante drijfveren

van de radicale studentenbeweging zijn, het verbinden van theorie

met de praktijk, vaak praxis genoemd. En die praktijk wordt in be-

langrijke mate gevonden binnen de universiteit; de praxis van weten-

schap en onderwijs. Het - in de terminologie van Den Uyl - ageren te-

gen de maatschappelijke orde krijgt vooral in de faculteiten gestalte.

De alma mater moet een radicale praxis worden, al dan niet losjes

verbonden met praktijken van de arbeidersbeweging, de vrouwenbe-

weging en andere nieuwe sociale bewegingen. Op het wetenschapspo-

litieke speelveld bekritiseren vele kritische studentengroepen de heer-

sende praxis, vooral in de sociale faculteit, maar ook bij Medicijnen,

Letteren, Filosofie, Theologie en Wiskunde en Natuurwetenschap-

pen. Bestaande studieprogramma's bieden onvoldoende aangrij-

pingspunten en ruimte om het maatschappelijk engagement in on-

derwijs en wetenschapsbeoefening ruimte te geven. De aangeboden

theorieën en de dominante wetenschappelijke stromingen geven geen

antwoorden op vragen inzake onderdrukking, uitbuiting en bevrij-

ding. Integendeel. Het marxisme (en even later het feminisme) biedt,

zo is het gevoelen, het omvattende perspectief om maatschappelijke

verhoudingen en tegenstellingen waar ook in de wereld beter te gaan

begrijpen en te doorgronden. Sociaalwetenschappelijke benaderingen

van sociologen als Van Zuthem en Kuiper Hzn., van psychologen als

Boekestijn, Fokkema en Drenth, van pedagogen als Van Hulst, De Wit

en Van Stegeren, van antropologen als Schoorl, Schulte Noordholt en

Tennekes, van politicologen en bestuurskundigen als Kuypers en

Brasz en methodologen als Van der Zouwen bieden een dergelijk per-

spectief niet, in ieder geval niet toereikend. Nico Schouten vertelt dat,

toen hij in 1971 aan de VU Sociologie ging studeren, hij van kritische

ouderejaarsstudenten te horen kreeg dat het vak gedomineerd werd

door het gezichtspunt van normen en waarden.

Dit werd sarcastisch de sociologie van wormen en maden ge-

noemd. In de overeenkomst in klanken zat een verwijzing naar

een lager niveau van organismen, dat werd bestudeerd. Het doel

was het simplisme aan de kaak te stellen, niet om de betekenis als

zodanig te ontkennen. De zwakte van de aanpak, zo werd mij ge-

222

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen