Omstreden normalisering - pagina 27

menleving een geheel nieuwe definitie en organisatiestructuur van het

studentendom ontwikkelt. Bursalen en nihilisten (voor een groot deel

elkaar overlappende verzamelingen) verenigen zich en beginnen op te

komen voor hun belangen richting overheid en officiële instanties

binnen universiteit en studentenwereld.^^ De standenideologie wordt

aldus Janssen eind jaren zestig ingewisseld voor een klassestrategie.^'*

De Belgische socioloog Bram Langmans komt decennia later tot ver-

gelijkbare bevindingen.75 Studenten bevinden zich, ondanks de vele

veranderingen in de materiële positie als gevolg van aanscherpingen

van wettelijke rechten en plichten ook anno 2012 in een unieke en pa-

radoxale maatschappelijke positie. Met een studentenkaart op zak

hebben ze een vrijgeleide om zich tijdelijk aan de woelige realiteit van

het echte, werkende leven te onttrekken. De Lediggang, zoals hij dit

noemt, die hiervan het gevolg is, is de vrijheid om zich niet bezig te

hoeven houden met verzekeringen en afbetalingen, hypotheek en le-

venszekerheid. Er is vrijheid om zich bezig te houden met waar men

echt in geïnteresseerd is. Deze vrijheid biedt studenten relatief veel

ruimte om een kritische houding aan te nemen ten opzichte van heer-

sende normen en waarden waarop het werkende maatschappelijke le-

ven zich baseert. Hiermee is overigens niet gezegd dat studenten ook

een kritische houding zullen aannemen. Dat hangt af van tal van

maatschappelijke factoren en omstandigheden.

Karakteristiek voor studenten is voorts dat ze in een levensfase ver-

keren waarin ze loskomen van vooral ouderlijke bindingen en op weg

zijn naar nieuwe sociale bindingen door initiatierituelen. Ze komen

letterlijk terecht in andere maatschappelijke sferen. Conflicten met de

oudere generatie liggen op de loer.''* Ton Regtien heeft eind jaren zes-

tig een goed oog voor deze wat eigenaardige positie van studenten. Hij

beschouwt studenten als een tussencategorie, als 'fireischwebende In-

telligenz'. Ietwat romantisch schrijft hij:

Hautain of bohémien, baardig of overkleurig, verkwistend of

straatarm, de student is voor de burger een onbegrijpelijk feno-

meen dat losstaat van de gemeenschap en daarin geen noemens-

waardige functie vervult.^

De socioloog Jacques van Doorn komt met eenzelfde bevinding.^^ Hij

typeert, begin jaren zeventig, het student-zijn als een periode waarin

wat verloren wordt rond gelopen in een niemandsland tussen het ou-

derlijke regime van gisteren en het (nog onbekende) maatschappelijk

25

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen