De schoolmuts.

Er gaat een typische beweging door Nederland.

Het is de beweging, dat jongemenschen van de Middelbare Scholen zich een gekleurde muts of dito pet aanschaffen met één of meer sterren.

Er schijnt een zekere correspondentie te bestaan tusschen het aantal sterren en de hoeveelheid loffelijk gepresteerde overgangsexamens.

De beweging voor deze mutsen en petten schijnt op

94 touw gezet te zijn door een niet onhandigen pettenfabrikant.

Daarbenevens schijnen er oolc menschen te zijn, die zeer ernstige principiëele bezwaren tegen deze mutsenen pettenbeweging hebben.

Ik weet niet welke verschrikkelijke principia men er al achter gevonden heeft.

Men vraagt mij raad en verzoekt me in „De Reformatie" mijn meening te zeggen.

Dat wil ik met alle genoegen doen.

Ik vind die mutsen-en pettenbeweging een doodonschuldig jongens-en meisjes vermaak.

Alle eeuwen door zijn er in alle landen scholen geweest, die een uniform droegen. Meestal werd die uniformiteit dan gezocht in het hoofddeksel.

Onze Ooster-buren hebben zooiets ook gedaan in een tijd toen wij het niet deden en in de lage landen bij de zee werd in vroeger eeuwen een dergelijk hoofddeksel gedragen, toen het bij onze Oosterburen nog niet in de mode was.

Vooralsnog kan ik niet zien, dat er een bepaald zondige bron is, waaruit de neiging van de jongemenschen, om zich door zulk een hoofddeksel te onderscheiden, voortkomt.

En zoolang er geen zondige tendenzen achter liggen en zulk een beweging komt spontaan op bij de jongelui, waarom zouden wij er dan bezwaar tegen hebben, dat zij zulk een pleziertje hebben?

Laten we toch werkelijk niet ook onschuldige jeugdneigingen den kop indrukken.

We moeten onze jeugd al genoeg verbieden; we moeten al dikwijls genoeg zeggen, dat zij niet van de wereld zijn en dat ze dat moeten toonen; laten vwj niet ook nog hun dwingen dingen na te laten, die werkelijk niet anders zijn dan een erg onschuldige liefhebberij.

Of het dan zoo'n kunst is om er dan iets zondigs in te vinden?

O neen, een groote kunst is het niet.

Men kan zeggen, dat het hoogmoed is; men kan zeggen, dat er fascistische tendenzen achter schuilen; men kan zeggen, dat het ijdelheid is

Dit alles kan men zeggen.

Maar als men zooiets zegt, dan geloof ik toch, dat men er naast is.

Ik zou wel eens willen vragen: kunnen we niet elke menschelijke handeling en elk menschelijk pleziertje op die wijze onder één of andere ongerechtigheid rangschikken?

Het komt immers bij deze dingen op het hart aan.

En voor zoover ik het kan nagaan, is hier niet anders dan een spontane neiging naar een zekere solidariteitsbeleving en naar een voldoening aan een wensch, die al generaties lang onder de jeugd heeft geleefd.

Wij hebben vroeger op het Kamper Gymnasium ook al eens een poging gedaan uniformpetten te krijgen; toen mocht het niet.

Het mocht niet, omdat „men" het „onzinnig gedoe" vond.

Laten wij het desnoods gedoe vinden; laten wij in het uiterste geval zeggen, dat we den „zin" er van niet kunnen nabeleven.

, Maar laten we verder ditmaal nu eens onze jongelui hun gang laten gaan.

\ Zij doen er immers niets mee tegen God of tegen 'goede zeden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen