Op verstrooidenreis

Ik klim zoowaar weer in mijn „pen" (het is een schrijfmachine), om verder te gaan met het relaas van mijn werk in Indonesië, zooals ik dat nu al een heelen tijd geleden onder dit hoofd begonnen ben te geven.

Ik wilde er na mijn repatrieering niet mee doorgaan. Maar mijnheer van Spronsen nam daar geen genoegen mee. Hij heeft mijn ijdelheid gestreeld om me weer aan den gang te krijgen, door n.l. te beweren dat ik een journalistieke pen heb. En de hoofdredacteur vond het ook wel goed dat er af en toe nog eens zoo'n „leuk verhaaltje" in zijn krant komt. Dus ben ik gezwicht. Ik schrijf anders nu wel in heel andere omstandigheden. Dat spreekt ook een woordje mee: het klaarmaken van de copie hoeft me nu niet zooveel zweetdruppels meer te kosten.

Om het geheugen wat op te frisschen zij gememoreerd, dat ik bezig ben te beschrijven een reis die ik gemaakt heb van begin Februari tot tweede helft van Maart 1949. Op die reis bezocht ik eerst vanuit verschillende centra de verstrooiden op het eiland Java.

Zoo vertelde ik van Cheribon, van Semarang, van Bandjumas en Purwokerto, van Djocja en Blora. Tenslotte schreef ik over Surabaja, Kediri, Malang en Modjokerto. Het laatste over de reis naar laatstgenoemde stad. Dat was op 3 Maart.

Op 4 Maart verliet ik het eiland Java en zette koers naar Celebes voor een bezoek aan Makassar en Menado. De tocht v/erd per vliegtuig gedaan. Het toestel vertrok veel te laat. Oorzaak: de magneet defect. Het euvel moest eerst worden verholpen. Het wachten kon worden veraangenaamd door gebruik te maken van het behoorlijk goed geoutil'eerde restaurant van het Perak-vliegveld. Voor onderhoudende en instructieve lectuur had ik zelf gezorgd. Vandaar dat mijn koffer altijd zoo zwaar was. Maar die kwam toch doorgaans ten laste van den een of anderen koeli. Eindelijk werd het sein tot vertrek gegeven. Het toestel' bleek een luchtbetja te zijn. Het kost je altijd een paar verrekte nekspieren als je vanuit zoo'n kist naar buiten wilt kijken om wat te zien. Maar soms loont het toch de moeite om het er voor over te hebben. Zooals bijvoor beeld juist dien middag. Om zich te vergewissen dat het euvel aan het mechanisme goed was verholpen, maakte de piloot enkele rondjes over de stad. Zoodoende kregen we als passagiers enkele maleii de ge­ legenheid om vanuit de lucht de prachtige haven van Surabaja te bekijken. Het was de Perakhaven waar we boven zweefden. Perak beteekent zilver. Nu moet je al zulke namen altijd met een korreltje zout nemen. Maar inderdaad lag daar de haven te schitteren als zilver in het klare licht van de scherpe tropenzon. Met eenige spanning wachten we af of het toestel terug zal keeren en ons daardoor nog meer vertraging zal bezorgen, of dat we de oversteek dadelijk gaan maken. Eerst leek het op terugkeeren, want we scheren opnieuw over het vliegveld. Maar dan wordt het toe§tel vastberaden rechtgetrokken, en we koersen zeewaarts. De tocht gaat ononderbroken door. Ik zit wat te mijmeren. Wat een verschil toch, denk ik. Hier vlieg ik nu boven zee met een kruissnelheid van 275 km per uur, en ga een afstand waarover de boot drie dagen doet, afleggen in drie uur. En gisteren deed ik over die zestig kilometer van Modjokerto naar Surabaja ruim een uur. Nu zit ik, als ik me niet aan ha'sgymnastiek waag om uit te kijken, toch vrij geriefelijk op de met kussens bedekte bank, en er is geen schokje te merken omdat • het toestel boven zee geen hinder heeft van remous. De lucht is ijlblauw, de machine hangt als onbeweeglijk in de lucht hoog boven da zich scherp af teekenende zee. Maar het aspect, hoe rhachtig

ook, is weinig afwisselend. Gisteren zat ik achter op een pick-up. De wagen hobbelde over den vrij slechten weg, en ik hobbelde maar mee. Maar wat een verscheidenheid van natuurschoon toen. De hoog boven alles uitrijzende vulkaan, de Ardjuno, met zijn kleinen jongen er vlak voor, beheerschten het heele landsqhap. Diepblauw is zijn massief. Telkens weer als ik dat zie, boor ik de kerk Gods zingen: „wat springt gij, bergen, trots omhoog". Ik zag dat gisteren voor mijn oogen gebeuren. En na elke kromming van den weg was de aanblik toch weer anders. Soms scheen de berg dichtbij. Dan weer gaf hij den indruk veraf te zijn, als uitgestrekte droge rijstveMen over een onafzienbaren afstand op eenmaal een duidelijken indruk geven hoever zelfs hemelsbreed de Ardjuno nog van den rijweg verwijderd is. Op de heenreis naar Modjokerto hadden we nog bij die rijstvelden gestopt. Inlanders vroeg'en hulp van de militairen om een opgejaagd wild zwijn neer te schieten. Maar het voor de rijstvelden zoo schade'ijke dier wist buiten schot te blijven en zocht zijn toevlucht in de richting van de hellingen van den vulkaan. Hotsend in de laadbak van de pick-up zag ik, dat de berg opeens zijn kruin had weggestopt in dikke regenviTolken. Toen de regen even later over den rijweg kletste bescheen de zon alweer den schoongewasschen kop van het bergmonster. De zonnestralen werden nu in vlammen teruggekaatst van den vochtigen top. Dat zag ik allemaal gisteren, vanuit die oncomfortabele, venijnig op en neer bev/egende laadbak van de pickup. Nu zit ik op mijn. plaatsje in de luchtbetja en tik geef het kijken naar buiten al gauw op. Want hoe hooger het toestel klimt, hoe minder er beneden je te onderscheiden is.

Ik ga maar wat lezen. Dat is het beste tijdverdrijf voor een vliegtocht van eenige uren over zee. De geserveerde verversching is weer perfect. Die te consumeeren is een aangename afwisseling. Dan verdiep ik me weer in mijn boek. Tot het toestel plotseUng begint te trillen. Zeker wolken, denk ik. We naderen de kust bepaald, want boven de kustlijn is altijd wolkenvorming. Ik kijk op mijn horloge: het blijkt dat we toch nog een uur hebben te vliegen voor we Makassar kunnen hebben. Dus de kust kan het nog niet zijn. Even ligt de machine weer rustig. Dan worden we al wat krachtiger door elkaar geschud. De wolken vlak onder ons worden dikker, en oók donkerder. S'echt weer. Nu schokken we toch op en neer, net als gisteren in de piek-up. Alleen" niet met de zelfde nare gevolgen voor je zitvlak. Maar de magen van de iheesten beginnen toch wel te protesteeren. Als we einde­ lijk de kustlijn passeeren zitten we midden in de regenwolken. Dat wordt wat, want het' vliegve'd Mandai bij Makassar is evenals Andir bij Bandung rondom door bergketens ingesloten. Heftiger schudt het toestel, en het wordt in de cabine steeds donkerder. Soms zitten we midden in de enorme wolkengevaarten en raken alle grondzicht kwijt. De regen klettert tegen het onbreekbare glas van de patrijspoorten. De piloot raakt het zicht op de route naar het vliegveld kwijt en moet afdraaien om niet tegen de helling van een of anderen berg op te vliegen. Dan breken de regenwolken weer, die nu door den harden wind aan flarden worden gescheurd en in flarden onder ons wegschieten. Weer neemt de piloot een scherpe bocht, en we koersen opnieuw op het vliegveld af. Eindelijk zie ik de startbanen onder me wegschieten. De piloot manoeuvreert zijn toestel zoo, dat hij tegen den wind in naderen kan. Dan verliezen we snel hoogte, en de machine komt veilig op de runv/ay terecht. Zoo zorgden ook nu de geweldige krachten van de tropennatuur voor een ditmaal niet van spanning ontbloote afwisseling in de anders vrij saaie vluchten over zee.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen