Studentenalmanak 1899 - pagina 163

i6i

geweest, en hij dacht dat vooral die gebeden de krachtigste

hulp waren geweest om ze uit de wereld te helpen. En

nog scheen er wel liefde voor Indie te zijn. Wel waren er

ook nu nog studenten die wilden komen, maar of 't kwam,

dat hij zoo ver weg was, dat wist hij niet, maar 't leek hem

alles minder.

E n toch was 't zoo noodig meer mannen te zenden; wel

was hier en in de dessa's waar de collega's werkten met

zegen gearbeid, maar wat was een dozijn tegenover mil-

lioenen ? Als God hielp, genoeg, dat erkende hij en morren

deed hij niet, doch, denkend weer aan dat Java, dat hij nu

kende, bad hij om meer arbeiders in den grooten oogst;

en hij wilde zoo graag een goed instrument zijn voor de

zaak van zijn Heiland, en om zegen voor Java en voor zijn

dessa en zijn huis bad hij.

En met éen gedachte omspannend de vele zegeningen

Gods en de ontzettende nooden van Indie, werd zijn bidden

met dank gemengd; en een traan kon hij niet weerhouden,

want hij was gemoedelijk en schaamde zich daar ook

niet over.

Toen werd hij gestoord want zijn driejarig zoontje kwam

bij hem geloopen en de kleine riep: „Eten, papa!" en toen

de ondeugd een der mooie bloemen gauw wilde afplukken,

van de Hollandsche bloemen, die hier kort en hevig bloeiden,

pakte hij hem en in een flinken slinger omhoog zat hij op

vaders broeden schouder en huppelend en jubelend toen

naar moeke die bij de rijsttafel wachtte.

Wanneer toch, wanneer ? G. J. R .

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen