GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

Studentenalmanak 1899 - pagina 136

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Studentenalmanak 1899 - pagina 136

2 minuten leestijd Arcering uitzetten

134

hem echter best, dat hij ze zien wilde aan zijn leger; maar

't was streng verboden ; iedere aandoening kon schadelijk,

ja doodelijk zijn. Maar eindelijk had ze toch toe moeten

geven, en het drietal was daar nu vlak bij de sponde. Een

jonkske, stellig nog niet aan de schoolbanken ontgroeid,

lag geknield voor 't bed, dicht bij 't gelaat van zijn vader,

die hem de hand op de blonde lokken legde. En zoo lei

hij ze daar nu aan te kijken met zijn vriendelijke oogen,

meest zijn jongen, zijn lieveling en hoop, met diezelfde

lichtblauwe kijkers van moeder; maar ook op de beide

meisjes, die, naar men algemeen zeide, zijn evenbeeld waren,

toefde zijn blik met welgevaĆ¼en. En zij, ze stonden eer-

biedig en schuchter naar vader te kijken, die zoo bleek en

zoo zwak daar neerlag, maar verder toch kalm en geduldig;

en van vader "zwierf hun blik naar de fleschjes en doosjes

en glazen en vandaar weer naar 't meewarig en droevig

gelaat hunner moeder, en ze waren toch wel ietwat beklemd,

al waren ze heel niet bang, want ze begrepen, dat 't heel

ernstig moest wezen. Geen van allen zei iets ; vader kon

niet en mocht niet, en den anderen haperde het aan woor-

den, wijl 't gemoed van aandoeningen vol was. En toen

had hij ze allen warm en teeder de hand gedrukt en zij

hadden hem op 't bleeke voorhoofd gekust en daarbij bitter

geschreid ; met zachten drang moest moeder ze wegbrengen,

want ze konden niet goed scheiden, hij niet en zij niet;

nog eens en nog eens zagen ze op dien kleinen afstand

naar de kamerdeur om, alsof ze het voelden, dat er nu

een lange scheiding aanbrak.

E n als een vlam, die gestadig vermindert in glans en in

grootte, zoo doofde hij langzaam aan uit; zij zag het, ter-

wijl ze naast hem zat, lettend op elk zijner wenken en

bewegingen. Maar toen kwam er eensklaps nog een sterke

flikkering van leven. Hij wilde zich oprichten, 't scheen dat

hij iets zeggen wilde ; en zij boog zich haastig over hem

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van zondag 1 januari 1899

Studentenalmanak | 240 Pagina's

Studentenalmanak 1899 - pagina 136

Bekijk de hele uitgave van zondag 1 januari 1899

Studentenalmanak | 240 Pagina's