Studentenalmanak 1909 - pagina 148

DE KAARSEN-).

IJ stond de dood te wachten. Ik had een misdaad

gepleegd, een moord, en had geen verzachtende

omstandigheden kunnen aanvoeren. De zitting

van het gerechtshof had lang geduurd, heel lang.

Ik zat te suffen in de beklaagdenbank, terwijl mijn

advokaat zijn welsprekendheid in mijn voordeel stond uit

te putten. Onafgebroken keken de rechters naar hem, met

stalen gezichten. Ik kreeg den i^^druk, niettegenstaande mijn

ellende, dat hij zeer welsprekend was, of het althans trachtte

te zijn. Het kwam mij echter voor, dat zijn bloemrijke rede

niet den minsten indruk maakte op de rechters — althans

ik zag hen geen blijk van belangstelling geven.

In de zaal hing een loome, muffe atmosfeer. Beweging

viel er haast nergens te bespeuren. Alleen bewoog de tocht

zoo nu en dan de draperieën van zwart fluweel die bijna

overal de wanden bedekten. Boven de tafel, waaraan de

rechters zaten, was een nis in den muur, met een stoffig

beeld van de Gerechtigheid er in. In mijn verbeelding zag

ik de weegschaal op en neer schommelen, en het begon

mij zelfs te benieuwen, naar welken kant hij ten slotte zou

doorslaan.

Voortdurend hoorde ik een dof gegons in mijn ooren.

Slechts nu en dan drong een woord tot mij door. Mijn

1) Dit verhaal is slechts een illustratie van het in de psychologie be-

kende feit, dat de menschelijke geest, in een toestand van groote over-

spanning, vaak geneigd is, aan kleinigheden een alles beheerschende

waarde toe te kennen; m. a. w. voor een obsessie bijzonder vatbaar is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen