Studentenalmanak 1941 - pagina 159

Dat geen vergat, maar werd beluisterd

als de eene tot den ander sprak;

want spreekt de stem, de ziel dan fluistert,

verborgen half, en half in 't strak

gelaat verraden, terwijl de woorden,

ontvloden met zoo licht gemak,

in hun gebrokenheid accoorden

ontwerpen, begeleidend zacht

de melodie der stille oorden,

ver ingesloten, waar de klacht

van menschelljkheid met pijn doorweven

verloochend op haar echo wacht:

de eerste en laatste zang van 't leven —•

Na dezen zag ik hem niet meer,

en bij mijn doen werd hij vergeten.

Maar ergens in mij bleef een zeer,

gevoegd bij wat ik eêr geweten

en voor mijzelf verborgen had.

Eens wordt dit hoeden losgereten,

dan is 't voorbij; een elk weet dat

zijn jonge hart is toegevouwen

voor eeuwig, met -z'n verre schat.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen