Studentenalmanak 1947 - pagina 207

gij de manieren in acht moet nemen. W a n t wie trekt daar nu

toch een hemelsblauw kleed aan als hij in een stalhuis woont!

W i j betuigen U onze hartelijke deelneming met Uwe weinige

levenskennis en Uw zorgvolle omstandigheden. En gesp ons

nu de laarsjes vast en kam ons de haren, want wij gaan naar

een groot bal, dat de koning van dit land hedenavond zal

geven. Hadt gij beter opgelet, zusjelief, dan hadt gij wellicht

ook een kans gemaakt zijn bruid te worden, maar zadel ons

thans de hengsten!"

Vervolgens reden zij heen en hielden zichzelve voor uitermate

wellevend; maar de arme Assepoester zette zichzelve neder in

een van de koetsen en weende daar zo luid en zo lang, dat

het den os en den ezel bang te moede werd. Ten langen leste

sliep zij in van kommer en vermoeienis en toen sprak de ezel

tot den os: „Broeder os, ook ik ben gewend aan veel trappen

en slaag, maar dat dit niets is in vergelijking met het ver-

driet van Assepoester, kan, zelfs een ezel als ik begrijpen.

Thans schijnt het mij toe, dat wel het rechte moment tot

handelen is aangebroken." „Het verblijdt me, broertje, dat

gij het ook zo ziet,' sprak hierop de os' „gij moet daarenboven

niet vergeten, dat Assepoester heden vijftien jaar is gewer-

en dat zij buiten hare familiebetrekkingen ook wel eens

iemand anders zal willen aanschouwen. Ik kan dat duidelijk

aan haar merken, al ben ik ook een os".

Hierop omwikkelden de os en de ezel hun hoeven met wissen

van stro, opdat ze geen gerucht zouden maken, en liepen

behoedzaam naar het rijtuig, dat Assepoester zich tot leger-

stede had gekozen. Toen zij tussen de disselbomen stonden,

spande de os den ezel in en de ezel spande den os in, en zo

reden zij samen de karos het erf op en maakten zich gereed

de grote weg op te gaan.

Toen zij nu voorbij het kippenhok kwamen, fladderden alle

hoenders tegelijk omhoog en lieten elk een witte veer in het

rijtuig vallen, zodat de veren haar als een kostelijke bont-

kraag om de hals vielen.

En toen ze onder de perelaar door reden, liet deze twee

schone peren naar beneden vallen, welke terstond aan haar

191

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen