Studentenalmanak 1969 - pagina 136

dat de nieuwe militaire landsregeerder Ironsi 'n lbo was, en dat binnen

een maand daarna 't noorden overstroomd werd met lbo soUisitanten

naar allerhande baantjes, in en buiten de ministeries. Amali beschrijft

aldus wat hij aantrof toen hij er 'n vakantie doorbracht: „Twee van de

opperhoofden met wie ik sprak zeiden dat Ironsi (lbo generaal, leider van

de staatsgreep BS) - dat Ironsi tegen hen optrad alsof zij kinderen waren.

In Kaduna (veel verder in 't noorden BS) waren velen van mening dat

Ironsi zich omringd had met lbo advizeurs; en 't was onmogelijk dat er iets

kon gebeuren dat de mensen ervan kon overtuigen dat de januari slachting

niet 'n staatsgreep van de Ibo's was"! En ook in andere opzichten

vertelt Amali dan dezelfde verhalen als U zojuist hoorde uit de tijd van de

spoorwegaanleg: Ibo's beheersten de markt, de landbouw, en de vrouwen:

'n man in Kaduna klaagde dat 't noorden de Ibo's te veel vrijheid had

gegeven: „we shall all remain their office boys and messengers". Hij

sprak bitter over hoe de Ibo's hen als knechten behandelden op hun

eigen grond, „as second class human beings".

De Ibo's gingen in 't noorden rond met foto's van de lbo majoor Nzeogwu

die de eerste staatsgreep in 't noorden geleid had, hielden die foto treiterend

de Noordelingen onder de neus en riepen: „Kijk maar 'es goed naar je

meester, Nzeogwu! Wij zijn hier nou de baas! 't Is uit met de politiek van

Noordelingen in de regering van het noorden! Jullie leiders zijn allang

dood!"

Dit moet U niet te kinderlijk vinden om waar te zijn: de meeste van deze

mensen zijn kinderen! Er verscheen dat beruchte nummer van D R U M

Magazine, met 't bericht dat de Sardauna (N. Emir) uit de doden was

opgestaan, z'n zonden bekende en om vergeving vroeg! Er was 'n

foto bij van de Emir in 'n lang wit gewaad.

Vele vele Noordelingen geloofden het en waren intens verbitterd te ont-

dekken dat het 'n lbo bespotting van hun gedode leider was - ook al

hadden zij hem bij z'n leven niet bemind.

De gevoelens tegen de Ibo's waren, zo konstateert Amali: „nationaal,

offisieel, onoffisieel en individueel"! Tegen juli 1966 was er zoveel

spanning opgebouwd tegen de Ibo's dat die vroeg of laat tot 'n ontploffing

móest komen. En het duurde niet lang: in juH 1966 was er voor de tweede

maal rebellie in 't leger, deze keer geleid - of beter: uitgevoerd - door

de minderheden, die ook in 't leger de meerderheid vormden (70%),

zij het ook dat zij niet genoeg hogere offisieren in hun rangen telden om

'n werkelijke leider uit te roepen uit hun midden: 'n angstwekkende

situatie. Toen 't land drie dagen zonder regeringshoofd was, bood

men brigadier Ogundipe, 'n Yoruba, de positie van hoofd van de

Federale Militaire Regering aan. Hij weigerde - had kennelijk z'n leven

te lief. Onder hem kwamen twee luitenant-kolonels, maar ook geen van

hen wilde de leiding nemen - Nigeria dreigde in 'n chaos uiteen te vallen

en ten onder te gaan.

Toen kreeg, onder zeer zware druk van allen om hem heen, een van die

134

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen