Vrije Universiteitsblad 1946 - pagina 30

nieuwe verwikkelingen aankondigde. Of bliezen wellicht de bazuinen reeds Gods laatsten oorlogsdag? Het was in dien tijd, dat het Calvinisme zijn Universiteiten stichtte. Internationale weikgemeenschappen met het Latijn als voertaal: Leiden, Franeker, Groningen, Utrecht, in het buitenland allereerst Geneve, dan Heidelberg en zelfs een kleine plaats als Herborn. Nu staat de Vrije Universiteit daar als de eenige Calvinistische Universiteit. Aan den rand van den Oceaan met die bittere chaotische wereld achter zich. Hebben wij een oogenblik tevreden te zijn? Spreekt nu niet over in dit verband onbelangrijke dingen, als dat een Professor er de kantjes afloopt, of dat een Het Calvinisme is intusschen overal een student zijn geestdrift door cynisme laat minderheid geworden. Verspreid en met vermoorden. Maar beantwoordt deze weinig samenhang geestelijk in het devraag in dit verband: ziet gij deze wefensief gedrongen. Soms is er tevredenreld met haar puinhoopen en massaheid als wij „ons getal maar houden" graven, met haar doodelijke vermoeiden de vertroosting, dat het immers alheid en haar felle hartstocht, haar twijtijd maar 10 % is geweest. Hier en daar fel en haar zelotisme en durft gij te is er veroudering in de gelederen. De zeggen, dat gij het calvinisme daar ziet verdeeldheid schijnt tot een gewoonte als een lichtbaak, die overal de aan, te worden. Wel spreekt men nog met dacht trekt en het oog van den zwerwaardeering over de trouw der eenver boeit. Ziet gij de Vrije Universiteit voudige jongens, maar toch is er onder als de groote centrale, waarvan een de jeugd innerlijke ongerustheid. Zij hoogspanningsnet loopt naar alle mewillen weten wat beginselen beteekenen tropolen der cultuur? Laten wij het maar in verband met de concrete vragen van erkennen, wij staan nog maar aan den dezen tijd. Het beginsel is geen kalfsvel voet van den berg. De Vrije Universiwaarop je dagelijks de zelfde roffel teit moet zoo uitgebouwd worden, dat slaat, maar het is een vlam, die alle zij het wetenschappelijk werkcentrum halfheid wegschroeit. Dat hebben wij wordt voor heel de Calvinistische wein dezen tijd niet maar aan elkaar, maar reld. Eens lag Geneve op een gevaaraan de geheele wereld te zeggen! lijk randje, waar Frankrijk en Italië aan elkaar grenzen. Maar het had zijn verbindingen over heel de vrije wereld. Nu verplaatsen wij ons met een ruk terug in het verleden. De biograaf van/ Zoo zal Amsterdam nu op deze bedreigMenso Alting, Dr. Klugkist Hesse,; de rand van Europa de, groote Calvinistische centrale moeten zijn. Daarom schrijft over dezen voorvechter in den uitbouwen! Een vaste kern van hoogCalvinistischen strijd der 17e eeuw: Het leeraren, maar daar omheen buitengeworstelen van zijn tijd doorleefde hij zoo sterk, nam er zoo deel aan, dat de, wone hoogleeraren, lectoren en pribeslissende slagen in de wereld in ze-) vaat-docenten, zoo georganiseerd, dat ook tal van menschen, die in de maatkere mate binnen de vier wanden van zijn studeerkamer nog eens gestreden^ schappij hun werkkring hebben, toch hun taak hebben in de werkgemeenwerden. Als hij zijn vrienden den gang schap van onze Universiteit. Daarom van zaken schilderde, als hij in groote series wetenschappelijke publicaties, lijnen het beeld van zijn tijd ontwierp, een eigen wetenschappelijk tijdschrift dan gleed niet alleen de pen over het enz. De nadruk moet liggen op de inpapier, dan werd alles aan hem bezig. ternationale positie. Vroeger was de Zijn oogen zochten over het wijde veld, of niet ergens een hulptroep aan mar-| Nederlandsche wetenschap hoorig aan de Duitsche. Het Duitsch gaapte door cheerde, of waar de nieuwe strijdmacht het Nederlandsch heen. Nu heerscht er het beste kon worden aangewend, dan in alle kringen Anglomanie. Het is onwel of niet ergens een hinderlaag van ze taak te zorgen, dat wij een eigen traden vijand kon worden vermoed. Zijn ditie en stijl bewaren en daaidooi inooren luisterden te midden van het geternationaal wat beteekenen. Imitatie wirwar van stemmen, of wellicht de heeft op de wetenschappelijke markt zachte fluit des vredes ergens geblazen geen waarde. Als wij de positie der Uniwerd, dan of het doffe tromgeroffel •wrok in het hart. Tusschen hen gaan de fanatieken rond en door hun geestelijke dressuur vormen zij hun partisanen. Het is een ontkerstende wereld. Zij bidden niet meer, zij komen niet als de verloren zoon tot zich zelf. Als. zij nog tot zich zelf komen, en als er tusschen de puinhoopen weer verwachting groeit, als de jeugd weer vooruit kijkt, dan is het opnieuw: mijn volk zal eigen Heiland zijn. Rome zorgt intusschen voor een uitstekende organisatie, bezet sleutelposities en dirigeert zijn millioenen in Frankrijk, Italië en Zwitserland met name op politiek gebied in den laatsten tijd langs merkwaardige paralelle lijnen.

14

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen