Vrije Universiteitsblad 1963 - pagina 22

Jammer Aletta Jacobs in Groningen was geen emancipatiezuchtige toen ze ging studeren, al werd ze het later wel. Ze wilde alleen maar graag dokter worden, net als haar vader en haar broer. Maar haar opvolgsters waren vaak wel echte geëmancipeerde vrouwen met soms verderflijke ideeën en daarom stond in onze kring — en ik ben het ook nu nog wel tegengekomen — een meisje dat wilde studeren in een slecht licht. Zij ging toch eigenlijk tegen Gods ordeningen in ! Wat is het jammer dat in die tijd de vrouwen uit de kring van het Réveil niet de weg hebben kunnen vinden naar die andere vrouwen. Wat zouden wij dan nog in deze tijd bewaard zijn voor veel moeilijkheden die wij aantreffen, wanneer het gaat over de samenwerking van man en vrouw op politiek gebied. En wat is het dubbel jammer dat men in die tijd geen beter zicht had op de betekenis van de woorden waarop men zich intussen wèl beroept, op die mooie teksten uit Genesis 1 en 2, waar staat dat God de mens man èn vrouw maakte en dat zij samen een culturele taak kregen. De teksten, waar wij óók lezen dat God de vrouw maakt als een hulp die bij de man past. Men trachtte met deze teksten te bewijzen dat man en vrouw ongelijk waren en dat ieder op eigen terrein een eigen taak had. Maar wat zou het mooi geweest zijn als men toen al had ontdekt dat zij op een gemeenschappelijk terrein ieder hun eigen taak kunnen hebben. Samen in de wetenschap, samen in de studie, samen in de politiek, maar elk op de wijze die het best bij hem of haar past. Maar deze ontdekking is gelaten aan onze jaren en aan de uitwerking ervan is men nog maar pas en heel schuchter begonnen! Wat zou het bijvoorbeeld niet mooi zijn als bij de volgende verkiezing niet alleen de C.H.U., maar ook de A.R. Partij een vrouw in de Kamer zou krijgen.

Maar je kunt niet alleen maar studeren; bij student zijn behoort gelukkig meer. En zij wilde dus ook graag lid van het studentencorps worden. Dat gaf natuurlijk ook weer zijn moeilijkheden. Maar gelukkig overwon ook hier het gezonde verstand. Van een van haar tijdgenoten hoorde ik het volgende vermakelijke verhaal. De discussies rondom haar toelating liepen nogal hoog. Toen won een van de voorstanders het pleidooi m.et de volgende argumentatie: „Mijne heren, verleden jaar hebben wij in ons corps een student opgenomen van het mannelijke geslacht maar met vrouwelijke trekken en vrouwelijke manieren. Maakt het nu zoveel verschil of wij deze persoon in ons midden hebben of mejuffrouw 't Hooft?" En dus werd mej. 't Hooft corpslid, een lidmaatschap dat alle meisjesstudenten aan de V.U. konden bezitten tot 1946. Het eerste schaap was dus over de calvinistische dam gelopen maar haar navolgsters waren niet vele. Pas in 1918 — waarschijnlijk door invloed van de eerste wereldoorlog — komen er weer twee bij. Toen zei prof. Fabius op college: Mijne heren en dames. De oudere dames onder ons herinneren zich nog wel hoelang zij of haar vriendinnen op grote tegenstand stuitten als zij de wens te kennen gaven te willen studeren. Maar dan gaat het regelmatig door, hoewel ik tot 1929 nog maar 22 dames heb geteld. De meesten van haar waren lid van het corps en bovendien lid van een dispuut waar zij dus vaak als eenling tussen vele heren zaten. Wij vragen ons wel eens af: gaf dat geen moeilijkheden? Maar de dames wisten blijkbaar dat er ook een tijd van gaan is zodat we niet over veel moeilijkheden horen in het gezelligheidsleven.

I n het corps Mejuffrouw 't Hooft was dan toegelaten tot de studie.

Meisjesdispuut Maar in 1929 komen dan onverwachts acht nieuwe meisjes op.

zeggen dat men tegen de emancipatie van de vrouw was. Want het meewerken van de vrouw op maatschappelijk terrein en wel voornamelijk op het terrein van de liefdadigheid was allang geaccepteerd. Wij kunnen ook nu nog niet dankbaar genoeg zijn voor wat de vrouwen uit het Réveil op dit punt hebben gedaan voor de vrijmaking van de vrouw. Dat zij verpleegster mocht worden, maatschappelijk werkster, onderwijzeres enz. dat is toch voor een groot deel vrucht van deze opwekkingsbeweging. Maar er was ook een ander soort emancipatie van de vrouw ontstaan, die zich concentreerde op het vrouwenkiesrecht. En dit worden zeer militante, vaak ongodsdienstige later ook socialistische bewegingen die in het vuur van de strijd beweren dat man en vrouw gelijk waren en dus gelijke rechten hadden. Sommige gingen zelfs zover dat ze beweerden dat het gezin een achterlijk, kapitalistische vorm was, die zo spoedig mogelijk verdwijnen moest om de vrouw weer gelijke kansen in het leven te geven.

6

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen