VU Magazine 1971 - pagina 141

duchten. Als een plant of een dier de mens tegen is, dan zal die, soort op alle mogelijke manieren worden tegengegaan (vaak moeten andere diersoorten medelijden). Denk eens aan wolven, aan roofvogels, aan vliegen en muggen, aan het zgn. onkruid. Als de mens een plant of dier tegen zich acht, zal hij de grootste vernietigingsactie ontketenen om 'het kwaad van de natuur' te beteugelen.

'Produktiviteit' Maar ook wanneer een plant of diersoort de mens van nut blijkt te zijn, is het leed, de soort aangedaan, niet te overzien. Er wordt net zo lang gemanipuleerd en geselecteerd tot 'het hoogste produktieniveau is gehaald'. Graansoorten worden geselecteerd op het aantal korrels per halm (en het gewicht daarvan) en nu ook op stengelhoogte (omdat de strokartonindustrie op sterven na dood is). Kalveren worden gemest tot ze bijna barsten (dat is dan het goede ogenblik om ze te slachten). Het leed kippen aangedaan, weet iedereen. De mens is een kraker van professie. Elk 'natuurlijk' produktiehuis dat hij aantreft wordt georganiseerd. Elke poging tot verzet van 'moeder natuur' wordt in de kiem gesmoord (b.v. door wieden en spuiten).

De mens, uit het paradijs verdreven, maakt zich een eigen paradijs: geen hof van Eden, maar een door de mens geconditioneerde tuin. Hoe kwam de mens daartoe? Waarom doet hij dat? Naar mijn oordeel werd hij gedwongen om zich als 'kraker' te gedragen omdat zijn aantal steeds toenam en nog steeds toeneemt.

'Onnatuurlijk' In feite heeft elke soort plant en elke soort dier een 'ingeschapen' behoefte om zich, eventueel ten koste van anderen, te vermeerderen. Zolang er van een 'natuurlijke' ontwikkeling sprake is, wordt de toeneming in aantal door competitie binnen de eigen soort (b.v. om voedsel of ruimte), door predatie (roofdieren, die leven van de soort die zich vermeerdert), of ziekte (eerst optredend bij zwakke individuen van de soort, maar daarna ook anderen aantastend) binnen de perken gehouden. De mens echter is dominant geworden omdat hij al die factoren min of meer 'onder controle' heeft gekregen. Daarom kon ook zijn aantal zo 'oimatuurlijk' toenemen. En dat gaat steeds sneller. De 3,5 miljard mensen van heden zullen na 35 jaar (dat is in minder dan twee generaties) toegenomen zijn tot het dubbele. Even na het jaar 2000 zullen er tweemaal zoveel mensen op aarde leven als thans, tenzij er iets gebeurt in die periode (onder invloed van de mens zelf). Hier ligt het hoofdprobleem van de relatie tussen mens en natuur, de explosieve bevolkingsgroei. De biologische remmen zijn er af. En te weinig mensen realiseren zich de kwetsbaarheid van de mens, de soort die aangeduid wordt met de naam Homo sapiens - de wijze mens. Zo 'wijs' blijkt hij echter niet te zijn in zijn omgaan met de natuur. De mens werd kraker, maar er komt een eind aan wat hij kan kraken. De uiteinden der aarde komen in het zicht. In een door de mens bedorven en steeds verder bedervend milieu komen we thans duidelijk aan de vraag toe: hoe moet de mens met 35

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen