VU Magazine 1973 - pagina 254

vluchtelingenkampen verblijven, omdat zij zich erbuiten een redelijk bestaan hebben weten te verzekeren of omdat zij er altijd hebben gewoond. Hoewel in vele opzichten geïntegreerd in de samenleving (de helft van het kabinet bestaat uit Palestijnen) en met over het algemeen een hogere levensstandaard dan in de meeste Arabische landen, is het voor velen een moreel probleem te leven onder het regime van koning Hoessein, dat in september 1970 een groot aantal Palestijnen 'opruimde' en onder vaak barre omstandigheden vele duizenden tegenstanders in de gevangenis houdt. En dan zijn er tenslotte nog de honderdduizenden in de diaspora. Zij vormen een gemiddelde hoog ontwikkelde groep. Velen kan men in het westen aan universiteiten aantreffen, anderen hebben er vaak goede posities. En velen wonen ook in de Arabische landen, ze worden er hoewel ze over het algemeen goede posities bekleden, vaak gediscrimineerd, ook in die landen die de zaak van de Palestijnen het hoogst in hun vaan dragen. Het is een volk zonder land, 'de Joden van deze tijd'. Voor velen hunner is de Palestijnse bevrijdings-

beweging in al zijn verdeeldheid de enige hoop op een beter en rechtvaardiger toekomst.

Palestijnen Op 5 september 1972 werd de wereld opgeschrikt door de tragische gebeurtenissen tijdens de Olympische Spelen. Hierbij kwamen, zoals bekend, eerst twee leden van de Israëlische ploeg om het leven en vervolgens nog eens negen anderen en een Beierse politieagent, nadat de Israëli's gegijzeld waren door acht Arabieren, zoals ze aanvankelijk door Westduitse politiefunctionarissen werden gekenschetst, commando's van de verzetsbeweging Zwarte September. Deze organisatie had al eerder van zich doen spreken door aanslagen op de Jordaanse premier Wasfi Tel in Cairo, 28 november 1971, en op de ambassadeur van Jordanië in Londen, december 1971, en zou nog van zich laten horen door middel van een golf van bombrieven, verstuurd aan Israëlische diplomaten, staatsburgers en joden over de hele wereld. De verantwoordelijkheid voor

de aanslag door drie Japanners op het vhegveld Lod, 30 mei 1972, die al een even noodlottig verloop had als die in München, werd geclaimd door het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (PFLP) onder leiding van dr. George Habash. Bovenstaande gebeurtenissen roepen een aantal vragen op, zoals: wie staan achter deze acties; wat beoogt men ermee; wat zijn de motieven; wat is de aard en de structuur van de verzetsorganisaties en wat is hun huidige positie? Het moet op z'n minst merkwaardig worden genoemd, dat nu enerzijds door bepaalde organisaties in toenemende mate wordt overgegaan tot daden van terreur, anderzijds - vooral in kringen van intellectuelen op de door Israël bezette West Bank de discussies over de vorming van een Palestijnse staat naast een Israëlische, weer op gang gekomen zijn. De betiteling van Westduitse functionarissen, die in eerste instantie spraken van Arabieren, is veelzeggend. Afgezien van het feit dat bijv. Zwarte September gebruik maakt van de diensten van niet-Palestijnen, en rekening houdend met het feit dat vele

In Amman kwam het tot gevechten tussen regeringstroepen en Palestijnse commando's. In de Jordanese hoofdstad hielden commando's kruispunten bezet (september 1970).

—

42

^

•

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen