GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

VU Magazine 1973 - pagina 489

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

VU Magazine 1973 - pagina 489

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

Dr. Tj. de Vries

Galapagos is geen Hof van Eden maar een Archipel van Disharmonie Eilanden spreken tot de verbeelding van veel mensen. Geïsoleerd van de rest van de wereld een gelukkig leven leiden is de wens van velen. De rest van de wereld, de anderen, dat zijn degenen die kwaad doen. Een eiland werd het ideale toevluchtsoord voor paradijselijke geneugten. Gauguins romantiek op de Zuidzee-eilanden werd in canvas vastgelegd. Een cartoonist kan te kust en te keur onbewoonde eilanden tekenen. En in de literatuur is het een geliefd onderwerp. Eilanden kennen echter ook minder paradijselijke aspecten. Napoleon kreeg Elba en St. Helena als een verbanningsoord. Alexander Selkirk (de geromantiseerde Robinson Crusoe) zijn Juan Fernandez. En wie Joseph Conrad's 'Outcast of the island' gelezen heeft, weet dat het in de Gordel van Smaragd niet immer pais en vree was. Zelfs voor de komst van de mens heerste er disharmonie op Galapagos. Planten en dieren, na een barrière van duizend kilometer zeewater overwonnen te hebben, vonden barre lava. Ze kregen geen poot aan wal of geen wortel in de grond. Vele pogingen tot kolonisatie waren gedoemd te mislukken. Via korstmossen en varens werd de grond rijp voor madeliefachtige bloemen. Terwijl in een later stadium hele levensgemeenschappen weer ten onder gingen door vulkanische uitbarstingen.

Woestenij

^k

doorgaan. Uiteindelijk werd het geld weer verdeeld. Veel potscherven in Buccaneer Bay herinneren aan deze vervlogen tijden der piraten.

H

Ruilhandel

HH ^H ^V ^H WB' ^p f (pf /

Floreana is het kleinst van de zes grotere eilanden (Isabela, Santa Cruz, Fernandina, Santiago, San Cristobal en Floreana, respectievelijk). Het was het eerste eiland dat door de mens werd gekoloniseerd. Een Ier, Patrick Watkins, een achtergelaten walvisvaarder (uit eigen vrije wil of gedwongen is onbekend), leefde in 1807 op Floreana. Hij had zijn moestuintje en bedreef ruilhandel met passerende walvisvaarders (de geïnteresseerde lezer vindt hier stof voor mijn dertiende stelling welke luidde 'Kousbroeks kritiek op Aaijes' Ooka is verwant aan twisten omtrent de couleur locale van Melville's Oberlus'). Na twee jaar had Watkins schoon genoeg-van zijn Floreaans leven, stal een boot van een voor anker liggend walvisschip, en zeilde naar het vasteland. Volgens de verhalen bereikte hij veilig Peru. De eerste georganiseerde kolonisatie van de Galapagos eilanden had plaats onder leid-tng van Generaal José Villamil, een man van naam die actief betrokken was bij de onafhankelijkheidsstrijd voor Ecuador. De eerste president van de Republiek van Ecuador, generaal Juan José Flores, gaf opdracht tot het organiseren van een expeditie. Een ze-

/M f^L 4 1

pagos-toneel verscheen. In 1535 werd de; archipel ontdekt door een varende bisschop. lop. De eilanden werden pas regelmatig bezocht 3cht in de 17de eeuw, in de periode dat piraterij terij op zee hoogtij vierde. Vaak kozen ze Galaralapagos als een verblijfplaats om hun geroofde Dfde schatten te verdelen, tegelijkertijd vers vlees lees aanvoerende in de vorm van reuzenschildlildpadden. Edward Davis organiseerde een verdeling op zeer originele wijze. Eerst werd het geld verdeeld. Daarna de voorwerpen bij opbod verkocht. Toen het geld op was werd het opnieuw verdeeld. En dus kon de verkoping Ding

Een natuurlijke historie, leven in disharmonie. Zoals op 12 juni 1968 toen de gehele krater van Fernandina, vier bij vijf kilometer in diameter, onder de as werd gelegd. Met vijf man beklommen we vijf dagen na de uitbarsting de vulkaan. Het eiland stond nog na te sudderen en schudde op zijn grondvesten. Een stok was nodig om op de been te blijven. En de fles wijn, die ik had meegebracht voor het diner (rijst met tonijn), viel om. Elke 10-15 minuten kwam een schok, die een aardverschuiving teweegbracht. Duizenden tonnen aarde en stenen stortten van de kraterwand naar beneden. De voorheen in het kratermeer ronddobberende eenden verdwenen. Evenals de tien meter hoge Palosanto-bomen. Wat restte was een woestenij van stof en as en zwaveldampen. Gelijk Galapagos in den beginne. Wat gebeurde er toen de mens op het Gala17

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van maandag 1 januari 1973

VU-Magazine | 574 Pagina's

VU Magazine 1973 - pagina 489

Bekijk de hele uitgave van maandag 1 januari 1973

VU-Magazine | 574 Pagina's