VU Magazine 1976 - pagina 102

1^ magame 12

Inkomen directie afhankelijk van winst

e/k inMu k^n zich htttr ontplooien Srottre blo6i ^^n ^c onderneming

Gemakkelijk kontakt Over de kontakten van de werknemers met de ondernemingsraad werd in grote lijnen niet ongunstig geoordeeld: 70 procent vindt dat hun belangen door de raad ,,tamelijk goed" worden behartigd; 30 procent vindt dat dit ,,min of meer" gebeurt. Enkele uitvoerders en uitvoerenden signaleren een soort drempelvrees (,,er zijn wel dingen maar dat durft men niet naar voren te brengen") en enkele uitvoerders en hoofduitvoerders merken op, dat de mensen het over het algemeen wel goed vjnden en zich daarom weinig actief bezighotidfin met de ondernemingsraad of met -het bedrijf. Zowel van de kant van het personeel als van de leidinggevenden kregen de onderzoekers een nogal gunstig beeld van de inzet van de mensen. Ze noteerden uitspraken als: ,.Het personeel is gemotiveerd; dat is grotendeels een centenkwestie en gedeeltelijk de inspraak; de mensen zijn meer dan elders gemotiveerd om op uren en centen te letten. Bij andere bedrijven zal het je een zorg zijn of het afbrandt": „hier wordt 's morgens direkt begonnen, je gaat niet eerst een halfuur koffie drinken'; ,,uitvoerders en soms hoofduitvoerders werken zelf mee op de houw en dat is een heel verschil met andere bedrijven. Daar lopen soms vijf man rond om vijftien man aan het werk te houden". Als reden voor die hoge inzet wordt ten eerste de winstdeling en het salaris genoemd. Daarbij komt, dat ..inzet" ook een van de criteria is, waarop men jaarlijks wordt beoordeeld en mede op grond waarvan men eventueel in een hogere winstdelingsgroep kan komen. H iermee wil echter niet gezegd zij n, dat er alleen „koele berekening" achter zit: diverse werknemers voelden zich werkelijk betrokken bij de gang van het bedrijf en dat heeft weer te maken met het arbeidsklimaat, de openheid en de samenwerking in het bedrijf. Bij na iedereen roemt de goede sfeer (ruim 78 procent zei ,,ja" op de enquête-vraag: ,,/n het algemeen gaat het hier nogal gemakkelijk en soepel toe"; bijna 97 procent zei ,.ja" op de vraag: „Heeft u plezierige collega's"). Volgens sommigen heerste dit aangename klimaat altijd al en zou dit dus niet direkt een gevolg van het nieuwe systeem zijn.

Winstdeling Een van de meest in het oog lopende specialiteiten van het bedrijf is het winstdelingssysteem. dat al een paar maal ter sprake kwam. Al het personeel krijgt een basissalaris en een deel van de winst. De verhouding tussen de laagst betaalde groep en de hoogst betaalde, is voor wat betreft het basissalaris 1 op 2 (een bestuurslid verdient dus het dubbele van wat de volwassen loodgieter of cv.-monteur krijgt). Bij de winstdeling krijgen de hogere groepen relatief meer. Hier is de verhouding 1 op 5. Dat betekent dat de top van het bedrijf meer afhankelijk is van de winst die wordt gemaakt. De heer Breman zei hierover in Hervormd Nederland (24 januari '76) onder meer: .,De lager betaalde arbeiders hebben van de slechte economie het minste te vrezen. Dat merk je ook. In het dorp blijft de consumptie op peil. De top-functionarissen echter, moeten debuikriem aanhalen. In andere bedrijven blijven die altijd gewoon doordraaien. Dat is de tien procent die altijd een grote mond heeft. Ik vind, dan moeten ze maar minder uitgaan of minder varen met hun motorboot". De VU-onderzoekers tekenen uit de mond van een Breman-bestuurder op: „Het is belangrijk dat de bestuurders e.d. voor hun inkomen in belangrijke mate cifhankelijk zijn van de gemaakte winst: op die manier zijn ze wel gedwongen om er goed op te letten dat de zaken goed gaan". Een hoofduitvoerder zegt: ,,De salarissen van de hogeren zijn betrekkelijk laag en dezen moeten zorgen voor winst om op een redelijke verdienste te komen". In het bedrijf bestaan zes winstdelingsgroepen. Ieder jaar worden de werknemers door de ondernemingsraad ingedeeld in één van

die groepen. Wanneer ze het met die indeling niet eens zijn, kunnen de werknemers protest aantekenen. In.l974 werd door 13 mensen van die mogelijkheid gebruik gemaakt; in 1975 door 18. De onderzoekers signaleerden dat bij bijna alle werknemers die tot het uitvoerend personeel behoren en met name de jeugdgroepen, ontevredenheid bestaat over de salariëring. Vooral de verschillen in winstuitkering tussen de hoogste en de laagste winstdelingsgroepen vindt men te groot. De ontevredenheid hangt ook samen met de beoordelingen. ,,Iedereen werkt er even hard voor, maar toch zijn er verschillen tussen mensen die hetzelfde werk doen". ,,Een gevaar is, dat als de uitvoerder je niet mag, je ook minder krijgt". De onderzoekers geven het bedrijf in overweging de winstdeling zo te veranderen, dat geen beloningsverschillen ontstaan tussen mensen die hetzelfde werk doen. Een niet geheel onbelangrijke vraag tenslotte is: hoe is het de Breman-bedrijven in economisch opzicht vergaan sinds de invoering van het Breman-systeem in '72? De omzet was dat jaar 16 miljoen. In 1974 was dit 30 miljoen en voor '75 werd 35 miljoen geraamd. De bedrijven groeiden van 200 tot 440 personeelsleden totaal en de vijf dochters werden er acht. Voor wat T. Breman in Genemuiden betreft: in 1974 werd een winst van meer dan een miljoen gemaakt en — wat belangrijker is — zo schreven de onderzoekers, ,,hel bedrijf heeft een goed gevulde orderportefeuille, wat bij de huidige malaise in de bouw een opmerkelijke zaak mag worden genoemd. We kregen opmerkingen als: In het westen willen de mensen niet met overleg werken zoals hier. Daarom zitten wij nu in Geleen, Alkmaar. Beverwijk. Ook de aannemers weten dat de mensen van het bedrijf er ach ter staan".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen