VU Magazine 1976 - pagina 365

1^ magazine 11

Hulpverlener en cliënt werken vaak langs elkaar heen Proefschrift over hulpverlening in geestelijke gezondheidszorg

Mevrouw Jonna Hageman-Smif

,, Het feit dat er onderzoek voor nodig is om de breuk tussen de cliënt en de hulpverlener te kunnen verklaren, moet eigenlijk reeds te denken geven", aldus mevrouw Jonna Hageman-Smit over een onderzoek dat ze zelf een paar jaar geleden verrichtte onder 25 ex-cliënten van een instelling voor geestelijke volksgezondheid. Ze wilde weten waarom deze groep zonder berichtgeving van de behandeling was weggebleven. Haar belangrijkste slotsom was, dat cliënten en hulpverleners in veel gevallen langs elkaar heen hadden gewerkt: de cliënt had tijdens de behandeling 'n heel andere voorsteUing van de hulp, dan de hulpverlener beoogde. Maar die wist dat niet en kon daardoor de cliënt niet uit de droorh helpen. Het wegblijven van de cliënt zou lang niet altijd moeten worden uitgelegd als: ,,Ik wil niet geholpen worden", maar als: ,,Ik wil weten wat de bedoeling is van de hulpverlener".

Uit de verzuchting waarmee dit verhaal begon, was iets van teleurstelling te proeven. Je zou verwachten, dat de verhouding tussen cliënt en hulpverlener in de geestelijke gezondheidszorg zodanig was, dat ze eventuele verschillen zelf zouden signaleren en oplossen. En dan kwamen in dit onderzoek CKontaktbreken" heette het, '72) nog die gevallen aan de orde, waarin een daad was gesteld. De cliënt was namelijk weggebleven. Maar was daarmee ook gezegd, dat alles koek en ei zou zijn wanneer de cliënt zich voor behandeling bleef melden? Mevrouw Hageman deed verder onderzoek. Vorige maand promoveerde ze aan de VU op een proefschrift, dat „De cliënt en zijn hulpverlener, een paar apart" heettt. Een van de vragen die in dit proefschrift aan de orde werden gesteld, kon als volgt worden weergegeven: wanneer de cliënt en de hulpverlener beiden mogen zeggen wat ze zich ten doel stellen bij een behandeling, welke rol spelen dan de doelstellingen van de cliënt in verhouding tot die van zijn hulpverlener? U itgangspunt bij het zoeken naar een antwoord op die vraag was de gelijkwaardigheid van cliënt en hulpverlener, dat wilde zeggen: dat beiden in de gelegenheid moesten zij n het doel van de hulp vast te stellen. Daarmee kreeg het onderzoeksthema de nodige actuele kanten. Want na de kritiek die rond '70 over de hulpverlening in de geestelijke gezondheidszorg en het maatschappelijk werk losbarstte, werd allerwege gepleit voor een belangrijker plaats voor de cliënt in het hulpverleningsproces. „Gelijkwaardigheid tussen cliënt en hulpverlener". schreef mevrouw Hageman, „wordt een onderwerp waarop velen zich bezinnen. Onderwerpen als „mondigheid van de patiënt". ,,de patiënt als consument", ,,arts en patiënt als collega" beginnen hun tocht door beleidsnota's en tijdschriftartikelen. Maatschappelijke werkers worden in het vervolg begeleiders genoemd en formuleringen als ,,samen met de cliënt voorwaarden scheppen" en ..zo dicht mogelijk aansluiten bij de problematiek van de cliënt" worden sinds die Jaren gemeengoed voor de werkers in de hulpverlening". 1 ussen op papier beleden gelijkwaardigheid en de praktijk bestonden nogal wat verschillen. De posities van chënt en hulpverlener

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen