VU Magazine 1977 - pagina 392

MJ magazine 38

Dr. K. van Nes:

Meer arbeidsplaatsen door verlaging topsalarissen „Uitdrukkelijk dient te worden gesteld dat om een universitaire opleiding van de huidige kwaliteit te kunnen handhaven, de nu aanwezige mankracht echt nodig is. Willen we bij stijging van het aantal studenten ons werk goed blijven doen dan zijn daar meer mensen voor nodig. Het is niet moeilijk te bedenken wat deze uitspraak betekent als we ons realiseren dat de overheid zegt onmogelijk meer geld beschikbaar te kunnen stellen. De enige mogelijkheid om dan voor het beschikbare geld meer mankracht te kunnen verwerven is verlaging van de salarissen vooral van de hoogstbetaalden. Gezien de bijdrage die zulk een maatregel tevens zou kunnen betekenen voor vermindering van de werkloosheid is dit bepaald geen absurde gedachte. Een salarisverlaging van gemiddeld 1% zou al een zodanige besparing betekenen dat daaruit 35 nieuwe formatie-plaatsen zouden kunnen worden bekostigd. Dit zou een stap kunnen zijn in de richting van de zgn. ,,herverdeling van arbeid" die ook door de Raad van Kerken is aanbevolen. Als we zouden zeggen: ,,Ons persoonlijk inkomen is belangrijker" dan wordt de werkgelegenheid een restpost. Als we zeggen: ,,werk voor iedereen is belangrijker dan ons persoonlijk inkomen" dan kan dit een reële bijdrage gaan betekenen in de strijd tegen de werkloosheid, die demoraliserend werkt, niet alleen op de werklozen zelf, maar op de hele maatschappij." Aldus dr. K. Van Nes, voorzitter van het College van Bestuur van de VU in een op 5 september uitgesproken rede bij de opening van het academisch jaar. Hij typeerde zijn bestuurs ver slag het afgelopen cursusjaar als de definitieve afsluiting van een 10-jarige periode van explosieve groei van de VU. Die groei was nodig om de VU op eenzelfde voorzieningenniveau te brengen als de rijksuniversiteiten en om te voldoen aan de sterk toenemende vraag naar wetenschappelijk onderwijs. ,,Maar nu we aan het eind zijn

van de groei moeten we weer leren 'kiezen en delen' in plaats van optellen en aftrekken." Dr. van Nes ontveinsde zich niet dat het aansnoeren van de buikriem problemen zal opleveren: ,,Het is nu eenmaal zo dat, als er een terugtocht moet worden gemaakt, de gevestigde belangen maar zelden bereid zijn zich vrijwilUg te voegen. In ieder geval niet in een periode waarin vrijwel ieder groei nog normaal acht. In een samenleving waar de kwantitatieve groei en de kwalitatieve verbetering hoog staan aangeschreven, is vrijwillige afbouw nu eenmaal uiterst onwaarschijnlijk, 't Is natuurlijk een prachtig streven: hoger onderwijs voor velen. Wie zal er iets kwaads van zeggen? Maar als het er zóveel worden dat de samenleving aan de afgestudeerden geen functies meer kan bieden die passen bij het niveau van hun opleiding, wat dan? Dan moeten we toch wel de vraag stellen of we met de huidige universitaire constellatie nog in het belang van de student en van de samenleving handelen; en de vraag of we de goede kant opgaan door de komende generaties te blijven aanmoedigen om al maar méér wetenschappelijk onderwijs te ,,genieten". Wat moet onze samenleving met aï die geleerden? Vast staat dat nóg meer mensen opleiden bij een gelijkblijvende middelenvoorziening en ongewijzigde onderwijsprogramma's onherroepelijk tot gevolg zal hebben dat de kwaliteit van de universitaire opleiding wordt aangetast. Want dan wordt het onderzoek kind van de rekening, en dat snijdt in het vlees.'" Het slot van z'n rede wijdde dr. Van Nes aan de identiteit van de VU: ,,Straks, over een paar jaar, is het 100 jaar geleden dat de VU werd opgericht. Werd opgericht in een periode waarin het orthodox christelijk deel van ons volk zich in de hoek gedrukt voelde; niet voor vol werd aangezien. Toen gebeurde iets wonderlijks. De ,,kleyne luyden" sloegen de handen ineen; zij lieten zich niet de ontplooi-

ingskansen ontnemen. Ze zagen toen al het ideaal: gelijke onderwijskansen voor ieder, en ze trokken de consequentie door offers te brengen voor een eigen Vrije Universiteit. Dat gebeurde toen. In die traditie staan we, en willen we blijven staan. Maar om die traditie voort te zetten moeten we er ook afstand van nemen, want vastvriezen in het verleden willen we niet. Immers, de emancipatie van die bevolkingsgroep heeft zich inmiddels voltrokken. Die emancipatie vormt dan ook niet meer een verantwoording voor het bestaan en voortbestaan van de VU; was dat wel zo, de VU had zichzelf overleefd. - Evenmin baseert de VU haar bestaansrecht nu op een sociologish gekwalificeerde geloofsverbondenheid met een bepaald deel van het Nederlands volk als dat zo was, als alleen de band met hen die in 't geloof eensgezind zijn het bestaan van de VU zou moeten rechtvaardigen, dan zou de universiteit al spoedig tot een stuk folklore worden in onze samenleving. Niet de emancipatie, niet de geloofsverbondenheid, maar de eigen diepe en radicale overtuiging dat wij ieder afzonderlijk en allen samen in ons werk aan de universiteit God en Zijn wereld moeten dienen. Dat eist gezamenlijke bezinning. Een bezinning die niet zomaar tot een eensluidende conclusie zal leiden. M a a r - als het goed is - zal aan deze universiteit duidelijk moeten worden dat het Evangelie inspiratie-bron is voor onderwijs en onderzoek; wezenlijk betekenis heeft voor de beoefening van de wetenschap en drijvende kracht is om enthousiast en toegewijd aan onze jonge mensen de geheimen van geloof en wetenschap door te geven."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen