VU Magazine 1979 - pagina 142

\^ magazines

de die vermaledijde krakers te kunnen aanpakken. Partijen als VVD en DS'70, deel uitmakend van de regering-Biesheuvel, drongen er bij de toenmalige minister van Justitie, de als verlicht te boek staande Nijmeegse oud-hoogleraar mr. A. A. M. van Agt sterk op aan om wettelijke maatregelen te treffen in die richting. Van Agt had daar wel oren naar. Al vóór de uitspraak van de Hoge Raad liet hij weten dat, indien de Hoge Raad de Amrokrakers zou vrijspreken, hij het strafrecht hierop zou aanvullen. Dat was onvermijdelijk, zei hij, ,,hoe smartelijk het ook i s . " In "72 begon hij te werken aan de antikraakwet, om de leemte in de rechtshandhaving op te vullen.

Protesten In maart 1973 diende Van Agt, als demissionair bewindsman nadat het kabinet-Biesheuvel aan interne twisten ten onder gegaan was, bij de Tweede Kamer het wetsontwerp in met betrekking tot ,,het wederrechtelijk gebruik van een woning of een besloten lokaal." Met spijt en weinig enthousiasme benadrukte Van Agt die wel inzag dat de oorzaken van de kraakellende in de woningnood gezocht moest worden. Vandaar dat, hoewel de mogelijkheden om tegen de krakers te kunnen optreden rigóreus werden uitgebreid, de strafmaat beperkt werd gehouden: kraken werd een overtreding met een maximum boete van 200 gulden. ,,Zeker bij de vaststelling van strafbepalingen moet men de deugd van de matigheid betrachten", merkte Van Agt hierbij op, tot groot ongenoegen van de VVD die het kraken als een misdrijf beschouwde waarvoor men dus in het gevang moest belanden, dan wel een boete tot 5000 gulden diende te betalen. Een wel zeer eigensoortige bijdrage tot leniging van de woningnood. De protesten tegen de voorgestelde maatregelen braken al snel los. Bij de

Wetsontwerp Van Agt: „met spijt en weinig entiiousiasme . . . " .

Raad van Kerken in Amsterdam bijvoorbeeld. Op een hoorzitting in mei '73 voegde ds. Pijlman de leden van de kamercommissie toe: „Mijn moeder heeft me altijd voorgehouden: jongen, als je later honger hebt en je ziet een brood maar je hebt geen geld om het te betalen, dan mag je dat brood stelen. Precies zo is het volgens ons met mensen die radeloos zijn omdat ze al jaren een huis zoeken en die dan ergens zomaar een huis leeg zien staan, soms maanden lang. Zo'n huis mogen zij kraken." En in een brief aan de Kamer roept het operationeel team van de Raad van Kerken:,,Zondig niet tegen krakers." Ook binnen het inmiddels optredende kabinet-Den Uyl waren nogal wat weerstanden tegen de voorgenomen maatregelen. De progressieve bewindslieden die bij het wetsontwerp betrokken waren, minister van Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening Gruyters en zijn staatssecretarissen Van Dam en Schaeffer, hadden er weinig trek in om verantwoordelijkheid te dragen voor deze anti-kraakwet, hierbij gesteund door hun respectievelijke fracties in de kamer, D'66 en PvdA. De zaak belandde daardoor verscheidene jaren in de ijskast. Maar in mei '76 kon de Tweede Kamer zich dan eindelijk over de anti-kraakwet buigen. De meningen waren sterk verdeeld. Ook binnen Van Agt's eigen aanhang het CDA, hadden sommigen, voornamelijk de ARP-leden, er de grootste moeite mee. Het laten leegstaan van woningen, het misbruik maken van de noden van an-

deren, dat was immers strijdig met een goed rentmeesterschap zoals dat in de Bijbel omschreven staat. Bij monde van mr. Jan Nico Scholten vond de ARP dat niet de symptomen van de misstanden op woongebied bestreden dienden te worden, maar de oorzaak: de woningnood, de ontoelaatbare leegstand. De ARP moest omwille van de eensgezindheid binnen het CDA haar tegenstand laten varen en met de steun van het CDA, de VVD en de overige kleine partijen ter rechterzijde haalde Van Agt zijn voorstellen binnen. Het woord was nu aan de Eerste Kamer, maar die maakte geen haast en moet zich anno nu nog steeds over de antikraakwet uitspreken.

Ongestraft doodslaan Dr. N. Keijzer, lector strafrecht aan de Vrije Universiteit, heeft zich uit hoofde van z'n functie met de antikraakwet beziggehouden. Zijn twijfels omtrent de wet zijn niet gering. Dr. Keijzer: ,,Het grote nadeel van de wet is, dat van een conflict tussen krakers en huiseigenaren, een civiel conflict, een conflict gemaakt wordt tussen krakers en politie, een verschuiving naar het strafrecht dus. Het anti-kraakartikel stoelt op twee poten: ten eerste stelt het strafbaar diegene die een pand gekraakt heeft en die na de eis van de huiseigenaar om het pand te verlaten, dit weigert. Daarnaast heeft de politie de bevoegdheid om een pand, waarvan redelijkerwijs kan worden vermoed dat het door iemand is gekraakt, zonder meer 4e ontruimen. Dat laatste is eigenlijk de crux van de nieuwe maatregel. De hele geschiedenis door zijn in Europa de opvattingen over de bescherming van huis en haard, over het eigendomsrecht bij bewoning al heel verschillend geweest. Bij de oude Germanen bijvoorbeeld speelde het huisrecht, éeprivacy vooral, een grote rol. Schending daarvan was een groot

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen