VU Magazine 1980 - pagina 206

vu madame 28 Met voorbeelden licht hij dat toe, z'n beschouwing eindigt als volgt: „ A l d u s plaats ingeruimd hebbend voor de pluraliteit in de wiskunde dienen w e ook recht te doen aan de consensus die aanwezig is. De aard van deze consensus is zodanig, dat er geen basis is voor een christelijke, of marxistische, of kritische, of. . . wiskunde. De consensus vloeit voort uit de algemeengeldigheid van de scheppingsstructuren. De wegen gaan uiteen in het omgaan met het vak, de strategie die men kiest bij het zoeken naar nieuwe resultaten, en in de vakfitosofie. Of men zich als vakwetenschapper als mens kan ontplooien hangt o.a. af van de keus die gemaakt wordt, bewust of onbewust, met betrekking tot de vakfilosofie. Het zou interessant zijn hier ontwikkelingspsychologisch onderzoek naar te d o e n ; er is veel biografisch materiaal voorhanden".

Prof. dr. H. R. Wijngaarden (emeritus hoogleraar psychologie VU):

Instemming met doelstelling laten vervallen „ i k zou willen dat de doelstelling van de VU „ s l e c h t s " luidde, dat zij zich wil laten gezeggen door de persoon van Jezus Christus. Dat brengt dan mee, dat ieder die hier werkt moet weten dat hij in zijn onderwijs, onderzoek, schoonmaakwerk of wat dan ook, daarop aanspreekbaar ^s, en, indien hij daar bezwaar tegen heeft, hier dus niet moet wezen - als eigen en niet door anderen getoetste stellingname. Dan zouden w e afzijn van de toch wet onhoudbare discriminatie dat van s o m m i gen van ons wel instemming met de doelstelling w o r d t gevraagd, van anderen niet - het lagere personeel is blijkbaar de schare die de wet niet hoeft te kennen, 't Zou ook wel een akelige hoop werk geven als w e ook daar met dispensaties zouden moeten werken - wat een tijd en aandacht zou dat kosten. Het moge duidelijk zijn dat in mijn ogen de discriminatie die w e toepassen, in het licht van de doelstelling helemaal niet kan bestaan. ( . . . ) Welke garantie is er dat op zo'n manier de VU niet volslagen w o r d t uitgehold? Het antwoord is duidelijk: geen enkele, maar de begrippen garantie en geloof lijken mij elkaar uit te sluiten; ais je een garantie hebt is geloof overbodig. Wat deze benadering wel insluit is een onderlinge sociale controle: w a t j e daar zegt of schrijft of doet of juist niet doet, kan dat wel in het licht van onze doelstelling? Want die lijkt individualistische vrijblijvendheid ten opzichte van elkaar uit te sluiten. Dat moet dan leiden tot een samen spreken en samen luisteren, een telkens weer opgenomen dialoog. Ik denk dat er een m o m e n t kan komen dat gezegd moet w o r d e n : jij hoort bij ons niet t h u i s - m a a r ook: als je zelf meent van w e l , kunnen w e je dat niet verhinderen. Ik kom toe aan de vraag: welke beleidsmogelijkheden liggen hier? Mijn eigen idee is dat het voorgaande wat dit betreft impliciet nogal het een en ander inhoudt:

geen naar de V U gerichte instemming of dispensatie, maar een van de V U uitgaand getuigenis. Men kan dit een wat vervelend v r o o m w o o r d vinden, maar ik weet geen weg met een christelijke universiteit die geen getuigenis heeft. Prof. dr. H. van Zuthem (hoogleraar bedrijfssociologie TH, Enschede):

Het kan niet goed zijn dat je aan de VU maar je gang kunt gaan ,,Neemt de VU de relatie tussen geloof en wetenschap serieus, dan zal zij een aantal extra criteria en methoden moeten ontwikkelen. Niet als een vaag iets, maar als een nuchter organisatie-vraagstuk. Ik zie het als een kwestie van personeelsbeleid en van kwaliteitsbeleid. (. . . ) Eerst het personeelbeleid. ik meen te mogen stellen, dat de VU te gemakkelijk omspringt met de onderschrijving van de doelstelling. Alle personeelsleden dienen m.i. de doelstelling te onderschrijven. ( . . . ) Bij het wetenschappelijk en hooggeleerd personeel zal via publikaties en gesprekken nagegaan dienen te worden, in hoeverre men gevoelig is voor de problematiek van geloof en wetenschap. Het schrijven van een verhandeling over deze zaak lijkt mij een te verdedigen eis, ook al zal dit wellicht de vervulling van devakatures niet vergemakkelijken en de uitbreiding van de VU naar alle richtingen wellicht in gevaar brengen. Vervolgens het kwaliteitsbeleid. Ik bedoel hiermee het toetsen van geleverd wetenschappelijk werk aan de doelstelling. De beste methode lijkt me hiervoor het wetenschappelijk f o r u m , bestaande u i t v a k g e n o t e n en vakfilosofen en -methodologen. Om te beginnen zou op deze wijze de promotie tot een meer zinvolle aangelegenheid kunnen w o r d e n gemaakt. Niet alleen dat ene uur, maar het promoveren als proces zou periodiek kunnen w o r d e n voorgelegd aan een dergelijk wetenschappelijk f o r u m , zodat ook tijdens dat ene uur een poging kan w o r d e n ondernomen tot een christelijk-filosofische waardering. Ik besef, dat dit een selectie van promovendi betekent en een oude konditie weer invoert. Het lijkt me de prijs, die voor het bijzondere karakter van de VU betaald zal moeten w o r d e n . Ook voor andere wetenschappelijke geschriften lijkt me een dergelijk f o r u m geschikt, ieder vakgebied op zijn manier en met zijn eigen mogelijkheden. Naar mijn mening liggen de beleidsmogelijkheden vooral in het organisatorische vlak. De vrijblijvendheid moet organisatorisch worden =100 JAAR VRUE UNIVERSITEIT uitgebannen. Het kan niet goed zijn, dat je aan de VU je gang maar kunt g a a n " .

m

ii3iisa3AiNn 3nbAdwrooi=

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen