VU Magazine 1983 - pagina 205

Projekt,, Wijkplaats/ IJkplaats''

Het emandpatieprojekt Keuzevrijheden Pauhne Naber „Altijd staat in advertenties: gevraagd automonteurs. Geen automonteuses. Er wordt helemaal niet aan gedacht dat die er ook zijn." Dit zei een van de meisjes die de opleiding motorvoertuigtechniek in het lager beroepsonderwijs gevolgd heeft en vreest geen werk te vinden in haar „mannenberoep".* Kiezen voor een opleiding en beroep betekent overigens nooit dat daarmee werk gegarandeerd kan worden in de betreffende sektor. Zeker in tijden dat de werkloosheid groot is, moeten veel jongens en meisjes hun arbeids- en beroepswensen bijstellen en genoegen nemen met wat er aan werk voorhanden is. Economisch gezien is het dan ook een erg ongunstige tijd voor de initiatieven die op het gebied van de vrouwenemancipatie worden genomen, zoals de projekten in het onderwijs die beogen de arbeidsperspektieven van meisjes te verruimen. Onderzoek heeft uitgewezen dat meisjes over het algemeen een lager onderwijsniveau behalen danjongens en dat haar keuzen in vakkenpakket en onderwijssoort leiden tot geringere beroeps/arbeidsmogelijkheden danjongens hebben. Op initiatief van de toenmalige ministervan Onderwijs en Wetenschappen, dr. A. Pais, zijn in 1980 op een twintigtal scholen van het voortgezet onderwijs projekten Keuzevrijheden gestart. De doelsteUing van deze projekten is het zoeken van wegen om traditionele opvattingen over de rolverdeling tussen mannen en vrouwen minder van invloed te laten zijn op de keuze van

leerlingen voor een bepaalde schoolsoort en vakkenpakket. Anders gezegd: de opvatting dat een bepaalde keuze niet „hoort" bij een jongen (verzorgend beroep) of bij een meisje (technische richting) zou minder bepalend moeten zijn voor de uiteindelijke keuze, en niettraditionele interessen zouden gestimuleerd kunnen worden. Een van deze projekten Keuzevrijheden wordt opgezet en uitgevoerd in een scholengemeenschap voor lager beroepsonderwijs (lager huishoud- en nijverheids- en technisch onderwijs) in Zaandam, waarbij ik vanuit de Vrije Universiteit betrokken ben. Binnen deze scholengemeenschap wordt op twee gebieden aan de verruiming van studie- en beroepsmogelijkheden van de leerlingen gewerkt, t.w. in bepaalde lessenseries (projekten) en in de begeleiding van de leerlingen bij het kiezen van een beroepsrichting (huishoud- en nijverheidsonderwijs of de technische richting). Zo bleek in de tweede klassen de aanvankelijke weerstand van de jongens tegen de lessen handvaardigheid („dat is vrouwenwerk") af te nemen, toen de docenten Nederlands en Handvaardigheid samen een projekt rondom „marionettenpoppen" opzetten. Dejongens

en meisjes maakten zelf poppen, schreven teksten voor marionettentheater en voerden dit op. In de vierde klassen wordt dit jaar een serie van zes lessen overmannen- en vrouwenarbeid gegeven. Door toneelspel, geschiedenislessen over de ontwikkeling van mannen- en vrouwenwerk in deze eeuw, het houden van interviews door de leerlingen met mensen uit de eigen omgeving (ouders, kennissen, docenten) over hun werkervaringen, worden de leerlingen aangespoord na te denken over de taakverdeling tussen mannen en vrouwen en over de vraag of zijzelf vinden dat deze zou kunnen en/of moeten veranderen. Ten behoeve van de studieen beroepskeuzebegeleiding zijn studielessen ingevoerd, zijn voorlichtingsfilms en folders kritisch geselekteerd op onder andere de aandacht voor roldoorb reking, is onderzocht hoe de ervaringen zijn van de meisjes die na het schoolverlaten in haar „mannenberoep" terecht zijn gekomen. Het doel van het projekt is niét om zoveel mogelijk meisjes in „mannen"-werk en zoveel mogelijk jongens in .,vrouwen"-werk te duwen, maar wél om de leerlingen te stimuleren een bewuste keuze uit alternatieven te maken. Het projekt heeft over het algemeen het karakter van experimenteren en stimuleren, waarbij zich de nodige belemmeringen voordoen. Zo is het bedrijfsleven erg terughoudend om meisjes in het „ruwe" werk een kans te geven, denken vele docenten tamelijk traditioneel over de

studie- en beroepskeuzen van jongens en meisjes, en is het moeilijk om de ouders bij het projekt te betrekken. De vraag of bij de toenemende werkloosheid meisjes (vrouwen) evenveel kansen moeten hebben op werk als jongens (mannen), wordt door de verschillende geledingen (overheid, bedrijfsleven, docenten, ouders én leerhngen zelf) heel verschillend beantwoord. Ondanks de economische krisis zal men zich hopelijk blijven realiseren dat op liet gebied van emancipatie de klok niet meer is terug te draaien; daarvoor is er al te veel in „beweging" gekomen. * Vanuit het projekt „Wijkplaats of IJkplaats" van de .sektie Sociale Pedagogiek van de Vrije Universiteit in Amsterdam wordt onderzoek gedaan naar de leefwereld van arbeidersjongeren. De medewerkenden aan dit onderzoek zijn: drs. J. L. Hazekamp, drs. P. M. Naber, drs. T. J. de Ruiter. Mijn werkzaamheden zijn expliciet gericht op de situatie van meisjes (haar ervaringen in het lager beroepsonderwijs en haar buitenschoolse vrije tijdleven) en worden gesubsidieerd door VrouwenVU-hulp. Over dit projekt is eerder geschreven in VU-magazine (januari 1981)en Helpende Handen (september 1981). Tijdens de VUSA-kursus,,Ouderen en jongeren; tweewerelden apart?" (september/oktober 1983) zal nader ingegaan worden op de verschillende betekenissen van onderwijs/arbeid en vrije tijd voor jongens en meisjes met uiteenlopende sociale achtergronden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen