VU Magazine 1985 - pagina 303

Louis Paul Boon: miserabilist of idealist?

De kieine oorlog van een tedere anarchist Zes jaar geleden overleed, gezeten achter zijn schrijfmachine, de Vlaamse auteur Louis Paul Boon. Voormalig brouwersknecht, gevelschilder, beeldend kunstenaar, journalist, maar vooral bekend als schepper van een zeer omvangrijk literair oeuvre. Hij is nog lang niet vergeten. In mei van dit jaar organiseerde het 'Boongenootschap' in samenwerking met de Katholieke Universiteit te Nijmegen, een 'Boon-vierdaagse, afgerond met een symposium op 11 mei, dat geheel gewijd was aan het boekje 'Mijn kleine oorlog'. Een omstreden werk dat in 1947 verscheen en in 1960, ingrijpend gewijzigd, werd herdrukt. De strijd om niet bitter te worden, van de man voor wie het schrijven de remedie tegen de waanzin was.

"Ge zoudt liever een ander boek schrijven — grootser, dieper, mooier. Ge zoudt hetdan noemen 'dit zijn de vloeken en gebeden van de kleine man tegenover de grote oorlog, dit zijn zangen, dit is DE BIJBEL VAN DE OORLOG'. De volgende dag wenst ge niets liever dan uw pen stuk te stampen — het is opwindend zoiets, maar ge zijt verplicht u de volgende dag een nieuwe pen te kopen — want schrijven doet ge toch,

LOUIS PAUL BOON: Waarom de tweede druk van "Mijn kleine oorlog" een authentieker "Boonboek" werd dan de eerste versie. 253

VU-magazine, 14e jaargang nr. 7. juli/augustus 1985

MARJA BROUWERS: De plotselinge aandacht voor debuten heeft ailes met commercie en bitter weinig met literatuur te maken. 257

het is een natuurlijke behoefte. De ene mens vloekt zich dood, de andere loopt zijn kop tegen de muren stuk. Gij schrijft uw Kleine Oorlog." De onmacht van een auteur voor wie schrijven de enige nog resterende therapie is. Dit beeld rijst op uit deze korte inleiding die voorafgaat aan Mijn kleine oorlog. Die schrijver is Louis Paul Boon, de in '79 op 67-jarige leeftijd overleden kandidaat voor de Nobelprijs, het boekje de bundeling van een dertigtal kronieken — aangevuld met later toegevoegde aantekeningen — kort na de oorlog in afleveringen geschreven voor het Vlaams cultureel weekblad Zondagspost. In boekvorm verschijnen ze pas in 1947, bij de eveneens Vlaamse uitgeverij van Angèle Manteau, als vierde literaire werk van Boon, na 'De voorstad groeit', 'AbelGholaerts'en 'VergetenStraat'. Louis Paul Boon is, als gevolg van de kritieken op deze eerdere romans, dan al een 'burgerschrik' van de eerste orde, die door het merendeel van de Belgische recensenten wordt beschouwd als een 'gevaarlijk' auteur die louter 'miserabilistische' lectuur produceert. Thematiek, taal en compositie zijn voor die tijd dermate ongebruikelijk dat Boons werk steevast hoog op de door de katholieke kerk ingestelde index van verboden, dan wel strikt voorbehouden boeken belandt. Ze doen de in de oorlog collaborerende, later naar Argentinië gevluchte Jeanne de Bruyn, schrijfster en recensente, in een reactie op Abel Gholaerts zelfs oorlogzuchtig uitroepen: "Het schrijversras waartoe Boon behoort moet uitgeroeid worden als het voor gezondmaking onvatbaar

ADZUIDERENT: Na een periode van verwarring en twijfel is de balans nu hersteld. 261

JOVANDORP-YPMA: Een boek schrijven is als het bakken van een taart De bakvorm is de compositie en de rest moet je door mekaar klutsen. En dan moetje d'r geen piccalilydoorgooien. 268 253

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen