VU Magazine 1986 - pagina 450

Uit de Hortus

Düle Daan Smit

"Wee u, schriftgeleerden en Farizeeën, gij huichelaars, want gij geeft tienden van de munt, de dille en den komijn en gij hebt het gewichtigste van de wet verwaarloosd: het oordeel van de barmhartigheid en de trouw. " (Mattheus 23:23) Dille (Anethum graveolens) is een sinds de oudheid overbekend keukenkruid, waarvan de bloem-en zaadschermen worden gebruikt bij het inmaken van augurken, uitjes en zuurkool. De jonge fijn verdeelde blaadjes en stengeltjes zijn te gebruiken als toekruid bij verse tomaat, sla, komkommer en in sauzen bij vlees-en visgerechten. Het meekoken van het fijngehakte blad moet echter worden vermeden omdat het anders zijn zachte aromatische smaak verliest. Dit is eveneens het geval na droging van het blad en de onrijpe vruchtkroontjes, terwijl de rijpe zaden na goed te zijn gedroogd wel hun smaak behouden. Al sinds mensenheugenis was dille in het Heilige Land een belangrijk medicinaal gewas, dat in de vorm van dillewater werd gebruikt tegen maag- en darmstoornissen. Dillewater werd o.a. verkregen na distillatie en bevat veel etherische olie. Dille, venkel, koriander, anijs en kummel hebben als zaadkruiden de gemeenschappelijke eigenschap, dat ze in de vorm van thee een "verwarmende" werking hebben, die heilzaam is voor maag en darmen, bij gevatte kou, ontstekingen en stoornissen van andere aard. Dille behoort tot de familie van de schermbloemigen en is van origine inheems in het Middellandse Zeegebied. Al naar gelang de grondsoort en de beschikbare hoeveelheid vocht kan het eenjarige gewas uit-

400

groeien tot 2,5 meter. Ook in ons land is de plant geen onbekende. Dille wordt, naast het gebruik in de keuken, steeds vaker gekweekt als snijbloem en gebruikt als onderdeel van

gemengde boeketten. Datzelfde geldt trouwens voor venkel (Foeniculum vulgare) die nogal eens met dille wordt verward. Overigens is dat niet zo verwonderlijk omdat beide planten

met name in afgesneden vorm veel overeenkomst vertonen. Beide behoren tot de familie van de schermbloemigen (Umbelliferae). Bij dille ontbreekt echter de mutsachtige top aan de bladschede en zijn de vruchtjes breed gevleugeld. Voorts zijn de samengestelde schermen van dille veel dichter bezet met kleinere afzonderlijke bloemschermpjes, waardoor een opvallend geelgroen geheel ontstaat van grote sierwaarde. Cultuur Dille wordt omstreeks maartapril ter plekke op regels of breedwerpig buiten uitgezaaid. Het zaad kiemt na ongeveer twee a drie weken. De zaailingen kunnen zonodig wat uitgedund worden op ongeveer 10 cm onderlinge afstand. Dit bevordert een betere ontwikkeling van het gewas. Verplanten moet worden ontraden omdat de sterk ontwikkelde penwortel een goede hergroei dan belemmert. Een zonnige standplaats is voor een optimale groei al even noodzakelijk. Ofschoon dille bij optimale omstandigheden tot maar liefst 2,5 meter hoogte kan uitgroeien is 100 tot 150 cm een vrij normale lengte, waarmee gerekend kan worden indien dit gewas als onderdeel van de bloementuin wordt gebruikt. Wordt dille als snijbloem danwei als keukenkruid voor het blad gekweekt, dan verdient het aanbeveling in juni nog eens te zaaien. Verhalen doen de ronde dat dille samen met tuinbonen gezaaid, een zwarte luizenplaag in de laatste voorkomt.

VU-MAGAZINE - NOVEMBER 1986

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen