VU Magazine 1988 - pagina 223

Door het boek heen ligt een schat aan uitspraken van wijsgeren en dichters, die alle eeuwen door probeerden definities, de definitie, van liefde te vinden. De mooiste, ook kortste, is wellicht die van Thomas van Aquino: "de ander goed willen." Aan het eind komen nog verschillende soorten liefde aan bod: de mystieke, de hoofse, de romantische liefde: "Mevrouw pakt een van de boekjes en legt het op de bodem van het winkelwagentje. Steels lees ik de titel: Eric en Johanna. Twee jonge mensen vinden het geluk. Wat treft deze huisvrouw in dit soort literatuur? Het antwoord is eenvoudig. Mevrouw zoekt voor luttele guldens hetzelfde als dat waarvoor het romantische tafelende en slapende paar ongeveer vijfhonderd gulden moet neertellen. Zij zoeken romantiek." In zijn toekomstvisie op de liefde blijkt Meininger er een stevig cultuurpessimisme op na te houden. Moderne mensen binden zich niet meer, verdringen hun liefde of vatten haar gemakkelijk op. Liefdessmart, bestaat dat nog? Want als "een man en een vrouw iets in elkaar zien, gaan ze een open relatie aan, waarin men elkaar vrij laat en niet moeilijk doet. Huwelijk hoeft niet meer. 'Twee salarissen zoeken een huis', dat is alles. Het enige waarvan men nog'ziek wordt, zijn definanciële,fiscaleen juridisch-notariële problemen. Indien zich ondanks alle vereenvoudigingen en ondanks het wegnemen van zoveel mogelijk remmingen en obstakels, onverhoopt toch 'relatieproblemen' mochten voordoen, dan staat een leger 'hulpverleners' gereed." Als het tweede deel, dat de schrijver aankondigt, net zo aardig wordt, valt ook dan weer volop te genieten van prachtige citaten en gedichten uit de schat der eeuwen. Misschien zal Meininger dan ook de indruk wegnemen dat liefde alleen tussen man en vrouw voorkomt. Andere mogelijkheden worden in dit boek zelfs nog niet fluisterend aangeduid... D

J.V. Meininger: Vertoog over de liefde - Een beschouwing van de liefde met voorbeelden uit de literatuur en de geschiedenis; Het Spectrum (Aula), Utrecht, 1987. Frits Stoffels is freelance journalist.

VU'MAGAZINE—MEI 1988 1 ^

H

et spontaan krijgen van kinderen lijkt wel tot het verleden te behoren. Voorkómen van ongewenste zwangerschap hebben we aardig onder de knie, maar wanneer stop je nu met de pil? Het twijfelen over wel of geen kind doet zich vooral voor bij vrouwen tussen 25 en 40 jaar, en juist n deze groep stijgt de laatste jaren het aantal abortusaanvragen. Dit gegeven was voor het NISSO (Nederlands Instituut voor Sociaal Sexuologisch Onderzoek), de aanleiding tot een verkennend onderzoek naar de zogenaamde ambivalente kinderwens bij een groep vrouwen uit deze leeftijdsgroep. Door al het twijfelen wordt het moment van de definitieve keuze steeds verder uitgesteld. Besluit een paar uiteindelijk toch voor kinderen te kiezen dan moet het ook snel lukken, want biologisch gezien heb je niet veel tijd meer om het te proberen. De vrouw en haar partner staan dan ook al vrij gauw bij de dokter op de stoep voor een onvruchtbaarheidsonderzoek. In het geval van behandelbare stoornissen beschikte men vroeger slechts over hormomen (om de eisprong of -rijping te stimuleren) of over operatie (bij de vrouw bij voorbeeld herstel van beschadigde eileiders). Verder kon het paar kiezen voor inseminatie met zaad van de eigen man of van een donor. Sinds de eerste succesvolle reageerbuisbevruchting tien jaar geleden is daar de in vitro fertiiisatie (IVF) bijgekomen. Omdat de techniek hiervan inmiddels sterk vereenvoudigd is, gaat men er steeds vaker toe over IVF toe te passen daar waar men voorheen voor een operatie of inseminatie koos. De Gezondheidsraad noemt in haar eindadvies hierover IVF zelfs een 'vrouwvriendelijker' (vreselijke uitdrukkingl) methode dan de eileideroperatie. Dit laatste vraag ik mij af. De lichamelijke en psychische

belasting van in vitro fertilisatie zijn niet gering. Tijdens een IVF-behandeling krijgt de vrouw eerst drie dagen lang hormooninjecties. Vanaf de zevende dag van de cyclus wordt dagelijks bloed afgenomen en wordt met behulp van echografie (geluidsgolven) naar de groei van de eiblaasjes gekeken. Als de eicellen voldoende gerijpt zijn krijgt de vrouw een injectie om de eisprong in gang te zetten. Anderhalve dag later worden de eicellen opgezogen. De eicellen worden nu samen met het door de partner geproduceerde zaad samengebracht in een kweekvloeistof. De bevruchte eicellen (maximaal drie per keer) worden teruggeplaatst. Vervolgens wordt nog tweemaai per week bloed geprikt, en sommige vrouwen krijgen na terugplaatsing ondersteunende hormooninjecties. En dan is het wachten op het wel of-hopelijk-niet verschijnen van de menstruatie. In het AMC in Amsterdam is door twee klinisch psycholo-

stappen was mislukt, en de teleurstelling na een misluk king was groot. De hele procedure bleek ook een forse invloed te hebben op het dagelijks leven: frequente bezoeken aan de kliniek, soms op ongebruikelijke tijden, de sociale contacten namen in die periode erg af vooral bij die paren die de behandeling geheim wilden houden, en vaak ontstonden spanningen in de relatie die ook weer hun weerslag hadden op de sexualiteit. Toch haakt slechts vijftien procent van de paren af na een mislukking. Verreweg de meesten willen de drie kansen die ze in het AMC krijgen vol maken. Ze willen zichzelf later niets kunnen verwijten: "dan heb ik tenminste alles geprobeerd." Op grond van deze bevindingen is het behandelingsprotocol in het AMC enigszins aangepast. De vrouwen worden nu nog beter voorgelicht, zowel over de geringe succeskansen als over de bijwerkingen van de hor-

Kinderwens

gen een onderzoek gedaan naar de psychische belasting van IVF bij de eerste 150 vrouwen die in dat ziekenhuis onder behandeling zijn gekomen. Uiteindelijk zijn slechts 68 vrouwen en hun partners geïnterviewd. Hel meest opvallend was dat bijna alle paren hun kans op zwangerschap véél hoger inschatten dan reëel. De kans op succes ligt op dit moment op tien procent, maar slechts éénvijfde van de groep schatte dit zo in, de anderen gaven zichzelf allemaal veel hogere kansen. De psychische spanning liep tijdens de behandeling hoog op, vooral als één van de

moonbehandellng. Maar het feit blijft dat het een psychisch behoorlijk belastende procedure is met een vrij geringe kans van slagen. Dat we overigens ook alle lichamelijke risico's van IVF nog niet overzien werd onlangs op tragische wijze duidelijk door het ongeluk in het Rotterdamse Dijkzigt Ziekenhuis: de kweekvloeistof bleek besmet met hepatitis-B virus, waardoor 177 vrouwen met dit geelzuchtvirus in aanraking zijn gekomen. Er is dus vooralsnog geen reden om te juichen over de nieuwe voortplantingstechnologie.

33

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen