VU Magazine 1989 - pagina 389

studentenbeweging aan de Vrije Universiteit. Drie activisten van weleer beschreven de geschiedenis van al degenen die zij, blijkens de titel van het daaruit resulterende boek, beschouwen als 'Bijzondere studenten'.

'G

oedemorgen broeders, al 'nagedacht over het 'vrije' van de Vrije Universiteit?", luidt de begroeting waarmee een delegatie studenten de binnendruppelende mannenbroeders opwacht, die gekomen zijn om deel te nemen aan de traditionele jaarvergadering van de VU-vereniging. De deelnemers kijken enigszins verbouwereerd naar de jongelui - baardig, langharig, in corduroy gestoken - en hun spandoeken. Als in andere jaren hebben zij zich verheugd op een genoeglijk samenzijn met gelijkgestemden, waarbij zij door de bestuurderen zullen worden ingelicht over het reilen en zeilen van hun universiteit. Hoewel formeel bedoeld als gelegenheid het bestuur verantwoording te laten afleggen aan zijn leden, heeft dit soort vergaderingen in de loop der jaren vooral een gezelligheidsfunctie gekregen: het pakkende betoog van een spraakmakende hoogleraar tijdens de middagzitting lokt sterker dan de besluitenlijst die meestal als hamerstuk wordt afgedaan. Juist dat laatste willen de studenten wel eens bewezen zien. Door de autoriteiten zijn zij tot dan toe steevast afgescheept met de mededeling dat de VU-vereniging in alles het laatste woord heeft. Het besluit of studenten hun eis - medezeggenschap inzake universitaire aangelegenheden ingewilligd krijgen is, zo menen de zich als zetbaas afficherende gezagsdragers, voorbehouden aan de leden van die club. De studenten hebben het sterke vermoeden dat de VU-bestuurders zich, mét hun eigenmachtig genomen beslissingen, zo verschuilen achter de brede rug van een omvangrijke maar feitelijk onmondige achterban. En als dat waar is, dan moet die achterban het maar weten ook!

H

et vervolg is even slim als origineel. Een groep studenten meldt zich aan als lid van de Vereniging, koopt een dagretourtje Assen en reist af naar VU-MAGAZINE—OKTOBER 1989

de jaarvergadering, waarbij men niet gespeend van gevoel voor publiciteit - zich laat vergezellen door een cameraploeg van de KRO. De entree van de studenten bij deze bijeenkomst ontketent een complete culture shock: de zelfbewuste vrijmoedigheid van de weinig autoriteitsgevoelige studenten botst frontaal op de verontwaardiging van een in verwarring gebracht bestuurscollege en een zaal vol onthutste verenigingsleden. Omdat zij vrezen dat het spreken hen onmogelijk zal worden gemaakt, zien de studenten ervan af de hen formeel toekomende spreektijd te besteden aan een principiële discussie over de democratiseringskwestie; die staat - zoals verwacht ~ niet op de agenda en bovendien zijn ze daar ook eigenlijk niet voor gekomen. Ze pakken het daarom officieel aan: uitgebreid gaan zij in op de wél geagendeerde begrotingsvoorstellen. De aanwezigen reageren geschokt. Discussie over zo'n punt is zeldzaam; dat houdt maar op. Het programma raakt dan ook danig in de war. Marius Ernsting - één van de aanwezige actievoerders, en in later jaren lid van de CPN-fractie in de Tweede Kamer - voert het woord. "Wie wil ons hier weghebben?", vraagt hij, als de opschudding in zijn ogen lang genoeg geduurd heeft. Een woud van vingers gaat de lucht in. "Dat is dan het einde van onze betrokkenheid bij de Vereniging", zegt Ernsting, om samen met zijn mede-activisten vervolgens luidruchtig de vergadering te verlaten. In de sfeer van opluchting en hilariteit die daarop in de zaal ontstaat, verrijst een bejaard Zeeuws verenigingslid van zijn stoel en zegt met bevende stem: "Ik vind het vreselijk wat hier gebeurt, want er is er maar één die lacht en dat is Mao Tse-Toeng!"

vaardigheid van de verenigingsleden is aangetoond, het zich daarachter verschuilen door de verantwoordelijke VU-autoriteiten als een zeepbel doorgeprikt. Nog diezelfde avond wordt het Provisorium (destijds 'het Maagdenhuis van de Vrije Universiteit') bezet door 62 studenten; de eerste - maar zeker niet de laatste - bezetting in de geschiedenis van de Vrije Universiteit. Ze worden er door de politie aan hun haren vier uur later snel weer uitgesleept. In overleg met de

'Het bestuur gaat ervan uit dat de onrust onder studenten niet een incidentele en tot de universiteit beperkte aangelegenheid is.' Amsterdamse burgervader heeft president-directeur G.J. Sizoo besloten tot het inroepen van geüniformeerde hulp; een herhaling van de Maagdenhuisopstand is wel het laatste wat de autoriteiten zich wensen. Een diep geworteld wantrouwen jegens 'die door hnks misleide studenten' moet destijds bovendien hebben meegespeeld in de gedachtengang van de universitaire en gemeen-

W

ie er op dat moment ook gelachen heeft, de studenten hebben intussen bereikt wat ze als tussenstation voor ogen hadden. Teruggekeerd in de hoofdstad stellen zij in een vlugschrift "het doorhameren van de belangrijkste zaken voor een vergadering van 250 pepermunt sabbelende dagjesmensen en het afhameren van iedere oppositie" aan de kaak. Het gebrek aan daadwerkelijke besluit35

President-directeur G.J. Sizoo omringd door actievoerende studenten (1972): 'volledig onaanvaardbaar'. Foto Gert J. Peelen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen