VU Magazine 1989 - pagina 54

O

Veel huisartsen wapenen zich letterhjk-tegen het agressief en eisend gedrag van patiënten. De oorzaak daarvan hjkt een verschil tussen taakopvatting van de huisarts en verwachtingspatroon van de patiënt, zo blijkt uit een onderzoek in Den Bosch. IGNACESCHRETLEN

Een alarmknop op de dokterspost Illustraties Fred Thie

Wanneer Mark Delissen, röntgenoloog, weekenddienst heeft en in het ziekenhuis moet zijn, neemt hij in zijn tas een klauwhamer mee; drie jaar geleden is hij door een patiënt in elkaar geslagen en sindsdien voelt hij zich tijdens de diensturen niet meer veilig. Niemand van zijn collegae weet ervan en hij durft er met hen ook niet over te praten. Ongetwijfeld zouden ze hem uitlachen, want waarom zou een röntgenoloog bedreigd worden? Toch krijgt men in hetzelfde ziekenhuis vaker te maken met gewelddadigheden, vooral op de eerste hulp. Hier zijn dan ook recentelijk kostbare maatregelen genomen om agressieve ontladingen van patiënten en familieleden tegen artsen en verpleegkundigen te voorkomen: de deur die vroeger altijd letterlijk en

figuurlijk openstond voor patiënten, die acuut medische hulp nodig hadden, is vervangen door een zwaarder exemplaar, dat alleen van binnen kan worden geopend. Met camera's worden patiënten in de gaten gehouden. De verpleegkundigen hebben inmiddels de gelegenheid gekregen om middels een cursus te leren omgaan met eisend en agressief gedrag. Niet alleen in ziekenhuizen zijn veiligheidsmaatregelen genomen. In veel stadsapotheken staat men tijdens de avond- en nachtdiensten de patiënt te woord zoals op het postkantoor of de bank: via een schuiflade of een luikje krijgt men de benodigde medicamenten. Zelfs op ambulanceposten, waar doorgaans geen patiënt komt, is soms een alarmverbinding met de politie noodzakelijk gebleken, voor het ge-

val dat het personeel zélf hulp nodig heeft. En de huisarts?

T

erwijl de "directe, permanente en vrije toegankelijkheid" door de Landelijkse Huisartsen Vereniging (LHV) als kenmerkend wordt beschouwd voor de functie die de huisarts bekleedt, lijken velen van hen zich nauwelijks of geen zorgen te maken over geweld in hun spreekkamer. Meer nog dan patiënten gelooft de gemiddelde huisarts in zijn of haar rol als vertrouwenspersoon en in dit beeld past geen agressie van de hulpvrager jegens de hulpverlener. Ernstige bedreigingen en uitingen van agressie worden beschouwd als incidenten, die niet eens zozeer worden toegerekend aan de onredelijkheid van de patiënt als wel aan de betreffende VU-MAGAZINE—FEBRUARI 1989

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen