VU Magazine 1992 - pagina 373

Verb Het pre-embryo: mens of materiaal?

Sinds de wetenschap met reageerbuisbevruchting ongewild kinderloze paren te hulp schiet, is er een probleem ontstaan dat weinigen hadden voorzien: de zogeheten rest-embryo's. Wat ermee te doen? Vormen zij uniek materiaal voor medische experimenten? Of dienen zij, omwille van hun beschermwaardigheid, terstond te worden vernietigd? Verkenning van een terrein vol medisch-ethische valkuilen, partij-politieke hypocrisie, vicieuze cirkels, en nutteloze regelgeving.

I 18 v u MAGAZINE OCTOBER 1W2

GertJ. Peelen

n de onlangs verschenen jongste editie van 'de dikke Van Dale' blijkt de Nederlandse taalschat verrijkt met, onder meer, de 'diepvrieswees'; een woord om lang en wat bevreemd naar te staren. Blijkens de explicatie in dit naslagwerk is het de aanduiding voor ingevroren embryo's waarvan beide ouders inmiddels zijn overleden. Volgens binnenkort geldende regels zal dit pre-natale weeskind nooit tot wasdom komen, laat staan in een weeshuis belanden. Overbrenging van dit jonge leven naar de baarmoeder van de biologische moeder is, door haar ontijdig overlijden, onmogeHjk geworden, en alle andere wegen die het in theorie zou kunnen bewandelen - geadopteerd worden door een andere, wanhopig naar kinderen snakkende vrouw bijvoorbeeld - zullen wettelijk geblokkeerd zijn. Het mag dan evenmin gebruikt worden voor welk m e disch of ander wetenschappelijk experiment ook. En dus wacht het, vroeg of laat maar onverbiddelijk, de vernietiging. Dat lot treft niet alleen de diepvrieswees, maar ook zijn

soortgenoten in de vrieskast, die nog wèl kunnen bogen op een levend ouderpaar, maar waarvoor de vooropgezette weg naar de enig toegestane eindbestemming eveneens definitief zal zijn afgesneden; bijvoorbeeld doordat de ouders hun gezin inmiddels als voltooid beschouwen en op een nieuwe zwangerschap dus geen prijs meer stellen, of omdat het embryo in kwestie een verhoogd risico draagt om later een ernstige erfelijke ziekte te krijgen. Rest-embryo's noemt men ze. En ze zijn als verschijnsel betrekkelijk nieuw, en onlosmakelijk verbonden met de medische techniek die ongewild kinderloze paren in staat stelt, buiten de natuurlijke methode om hun, in biologisch opzicht eigen, nageslacht te kweken: de in vitro fertilisatie (IVF) of reageerbuisbevruchting. Deze techniek heeft destijds, bij de introduktie ervan, al heel wat ethische en anderszins kritische geluiden opgeroepen. Tussen de experimentele fase die in 1969 begon, en de operationele die negen jaar later de eerste 'reageerbuisbaby' opleverde, groeide het aantal negatieve reacties. Bijvoorbeeld vanwege het feit dat reageerbuisbevruchting

een strenge selectie van terugplaatsbare embryo's mogelijk maakt, en op de in het verlengde daarvan oprijzende mogelijkheid om zo een superras te kweken. Maar er was bijvoorbeeld ook kritiek van de zijde van de vrouwenbeweging die deze techniek symptomatisch achtte voor een ideologie waarin vrouwen slechts worden gezien als nageslacht-producerende wezens. Weinigen voorzagen echter destijds dat reageerbuisbevruchting onvermijdelijk nog een extra probleem zou generen: rest-embryo's.

• • • • • • i

Cryopreservatie

De kans dat een in de reageerbuis (in vitro) ontstane vrucht het uiteindeHjk tot een voldragen, levensvatbaar kind brengt is kleiner dan die van een langs natuurlijke weg (in vivo) ontstane bevruchting: tien procent tegen vijfentwintig a dertig procent. O m die reden wordt in veel gevallen een meervoud aan eicellen in contact gebracht met sperma om zoveel mogelijk succesvolle be-

19 v u MAGAZINE OCTOBER 1992

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen