VU Magazine 1993 - pagina 92

en eerste Wat is een academicus? Een academicus is - hier halen wij diep adem - "iemand die in staat is zijn instrumentele wetenschappelijke kennis te plaatsen in een ethische context waaraan zijn morele oordelen ontleend kunnen worden". Ware kwekelingen uit de tuin van Akademos dorsten naar meer dan puur w e tenschappelijk - lees: waardenvrij - inzicht, wil deze definitie zeggen. Zij verlangen benevens wijsheid en moraal. Want kennis is als woest kolkend water dat - zonder bedding, sluis of dam - buiten zijn oevers treedt en grote verwoestingen kan aanrichten. Vage luchtfietserij uit verdacht holistische hoek? Niks hoor. De definitie is afkomstig van dr. André Klukhuhn, werknemer van de Rijskuniversiteit Utrecht, die haar gebruikte om uit te leggen waarom hij, samen met de hooggeleerde psycholoog Piet Vroon (ook al geen hemelpiraat), onlangs demonstratief zijn doctorsbul retourneerde. Aanleiding tot die daad was een eredoctoraat van Nijenrode voor Albert Heijn. Maar in zijn verklaring bestrijdt Klukhuhn dat hij en Vroon deze Zaanse grootgrutter de eer van zo'n academische titel misgunden. De klacht zat dieper. De Renaissance telde drie intellectuele stromingen: een rationeel wetenschappelijke (zie Copernicus en Galileï), een literair essayistische (neem nu Erasmus en Pascal), en een magisch mystieke van alchimisten en astrologen (herinner u Paracelsus). De essayistiek vormde in dit geheel de verbindende schakel. In de moderne westerse cultuur is, als gevolg van de praktische toepasbaarheid van haar produkten, het pleit nu eenzijdig in het voordeel van (natuur)wetenschap & techniek beslecht. De andere twee stromingen bestaan nog wel (zeg: auteurs van literaire essays en goeroes van New Age). Maar de stromingen raken elkaar niet of nauwelijks nog. De huidige universiteit als fabriek van louter instrumentele wetenschap (pers) vormt daarvan de getrouwe maar deprimerende afspiegeling, aldus Klukhuhn. De universiteit, kortom, is geen academie meer. Daarom, en niet om Heijn, was het de heren te doen. Hoog tijd dus voor verbindende teksten! _, ^ T-. i G e r t J . Peelen v u MAGAZINE M A A R T 1993

u I Weermakers Kletterende regen, ijzige wind, drukkende mist of broeiehge warmte: het Nederlandse klimaat is er een van uitersten. Wie kent niet het gevoel tussen twee kantoorflats te worden weggezogen? Of omver te worden geblazen in het open veld? Krachtige wind maakt het er vooral rond hoge gebouwen niet veiliger en comfortabeler op.

T G eenheid voor windsnelheid) echt hinderlijk en vanaf acht Beaufort gevaarlijk. Vorm, afmetingen en onderlinge rangschikking van de gebouwen, maar ook de omgeving waarin ze staan, bepalen de overlast door stevige windvlagen, harde rukwinden en wervelstormen. Een groot modern pand midden in de polder of langs het water vangt heel wat meer wind dan een hoog bouwwerk in het hart van de stad. Bottema stelt dat gebouwen in stadscentra in het binnenland niet hoger mogen zijn dan vijftig meter - voor de kust geldt: niet hoger dan twintig meter - en dat de straatlengte kleiner moet zijn dan acht keer de hoogte van het ontworpen gebouw. Als de architect zich aan deze aanbevelingen houdt, is het gevaar geweken en 'duikt' de wind niet meer in de straten. Een heel acceptabel briesje zal er overblijven. (PASCALLE CAPPETTi)

Architecten houden bij het ontwerpen van torenkolossen te weinig rekening met dit veranderlijke en verraderlijke weer. Pas in het eindstadium van zijn ontwerp test de architect zijn maquette in een windtunnel op de hinder die wind kan veroorzaken. Dat is veel te laat, vindt drs. Marcel Bottema, promovendus aan de Technische Universiteit Eindhoven. Want daardoor komt de architect aan het 'inbouwen' van voldoende beschutting tegen de wind niet meer toe. In zijn proefschrift geeft Bottema enkele vuistregels aan architecten om 'voor beter weer te zorgen'. Bottema bekeek hoeveel beschutting reeds aanwezig was bij de testgebouwen en -straten en berekende hoeveel beschutting nodig was om het verblijf rondom de bouwwerken aangenaam en ongevaarlijk te maken. Wind is vanaf vier Beaufort (meet-

I Pornografie Is dan niets heilig? Onbarmhartig ontleden hedendaagse onderzoekers bijbelse teksten, ontdoen ze van het laatste verhullende vijgeblad. De nieuwste lezing van het Oude Testament behelst een speurtocht naar pornografische beelden. Die komen er, zegt de in Utrecht benoemde Israëlische professor/\r/ia/ya Brenner, in overvloed in voor. Profeten als Hosea, Ezechiël en Jeremia gebruiken de pornografie als propaganda voor hun religieuze boodschap, net zoals een sexy fotomodel op een motorkap de aandacht moet vangen voor het nieuwste automodel. In het Oude Testament duikt de metafoor op van God als liefdevolle echtgenoot en Israël als zijn overspelige, onbetrouwbare vrouw die een gruwelijke straf verdient.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen