VU Magazine 1993 - pagina 375

ontneemt iemand zijn laatste hoop. Inmiddels is het gebruikelijk de diagnose kanker wel mee te delen, omdat de persoon in kwestie daar recht op heeft, en omdat hij dan nog dingen kan regelen of afmaken. "Voor reanimeren geldt hetzelfde. Natuurlijk is het geen leuk gesprek. Natuurlijk vertel je liever datje het ultieme geneesmiddel hebt gevonden. Natuurlijk kost het veel tijd. Maar je bent het aan je patiënt verplicht."

••••••••^

Mensonv^aardig

Huizinga: "Een van mijn eerste patiënten hier in Leiden, op de afdehng nierziekten, was een meisje van twintig met een uitgezaaide tumor van de darmen. Dat meisje lag dood te gaan, was ieders diagnose. Uiteraard gaan we haar niet meer reanimeren, besloot ik, waarop ik te horen kreeg dat ik dit dan wel met haar moest bespreken. Dat vond ik onmenselijk. Dat arme kind lag dood te gaan. Ze had al zoveel aan haar hoofd. Dan zou ik nog eens gaan zeuren over iets dat helemaal niet relevant was. Ik heb het geweigerd, ik was zo kwaad. Iets later lag er een zwakzinnige jongen te sterven aan een spierziekte die, na al zijn andere spieren, nu ook zijn ademhalingsspieren verlamde. De verpleegkundigen wilden dat ik mijn NR-voorstel met zijn moeder zou bespreken. Ik had wel belangrijker zaken om met die moeder te bespreken!" In die gevallen waarin reanimeren overduidelijk medischzinloos is, is het onmenselijk om daarover te spreken met patiënten, die al zoveel aan hun hoofd hebben, concludeert Huizinga. Van Delden is het daar toch mee eens. Daarom praat hij op de afdeling oncologie niet vaak met patiënten over reanimeren. "Hier praat ik met mensen

over de volgende chemokuur, of we die wel of niet zullen doen. Dat is belangrijker. O p de nierafdeling kwam het wel vaak aan de orde." Nierdialysepatiënten vallen m die groep waarbij het uiterst moeilijk is te beslissen of ze wel of niet gereanimeerd moeten v/orden. De kans op succes is het enige criterium op grond waarvan je die beslissing zou mogen nemen, maar, vraagt Hans van der Hoeven, de arts die bijna iedere dag reanimaties uitvoert, zich af waar leg je de grens? "Daar m o e t j e voor jezelf ook eens goed over nadenken. Vanuit ethisch oogpunt vind ik dat heel ingewikkeld. Stel je voor: een gezonde zeventigjarige, tien procent kans op succes. Dat doe je. Vijf procent kans, dat doe ik ook, maar vier procent?" Als je vijf van de honderd mensen met een bepaald ziektebeeld kunt reanimeren, laatje op vijfennegentig mensen voor niets die elektrische schokken los. Van der Hoeven vindt dit niet mensonwaardig. "Nee. Daar merken ze niets van, want ze zijn dood. Je probeert ze te reanimeren en het lukt niet, dus ze blijven dood." De andere twee artsen hebben wel het gevoel dat er zoiets bestaat als een mooie dood en zoiets als een mensonterende dood. Van Delden: "Ik vind een reanimatie vaak een ontluisterende ingreep, die veel geweld met zich mee brengt. Er wordt aan je gerukt, op je geduwd, van alles in je gestopt en in je geprikt. Als het een beetje meezit overleef je het, maar vraag niet hoe." Huizinga: "Ik kan me niet voorstellen dat mensen op deze manier vredig kunnen inslapen." "Maar eventjes êerug," zegt Van der Hoeven. "Hoe beslis je nou of het bij een kans van vier of vijf procent op sue-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen