VU Magazine 1994 - pagina 273

Niet alleen de werelden van toeristen en autochtonen botsen, ook tussen de verschillende gebruikers van de voorzieningen wil het soms niet boteren. Twee groepen die van oudsher lijnrecht tegenover elkaar staan zijn sportvissers en surfers. Lengkeeks werkgroep recreatie deed onderzoek naar de conflicten tussen beide groepen in Limburg, op een moment dat de kranten al melding maakten van een 'Oorlog op het water'. "Met die conflicten bleek het nogal mee te vallen", zegt Lengkeek. "Maar wat die sportvissers vooral erg vonden was de verstoring van H u n Wereld. Hun zelfgecreëerde werkelijkheid van hoe die wereld in elkaar zit: water met bomen, rust, hengelen. En dan komen die lui met hun surfplanken in kleuren die het naeest verschrikkelijke affront vormen met de natuur. Maar ja, die surfers zeggen: vissen is ook onnatuurlijk, vissers zijn moordenaars. In de praktijk zie j e dat de concrete overlast nogal meevalt, maar dat er een dash is van belevingswerelden."

Totalitair We zijn naar het viswater gereden waar zich de onenigheid afspeelde. Aan het einde van een doodlopend pad kijken we uit over de watervlak-

te. Lengkeek vertelt dat hij de meeste moeite heeft met de totalitaire wijze waarop de bestemming van een gebied wordt bepaald. Toerisme en natuur worden als vanzelfsprekende uitersten tegenover elkaar geplaatst, terwijl er best een middenweg valt te bewandelen. Lokale verenigingen krijgen van hogerhand opgelegd wat er met hun terrein gebeurt, terwijl ze hun lot voor een flink deel in eigen hand kunnen nemen. Of er nu toeristen of bomen in een gebied komen: als er een hek omheen staat, hebben lokale bewoners aan geen van beide enige boodschap. Zelf weet Lengkeek wat het betekent om op te draaien voor andermans belangen. De Betuwelijn komt op vijfhonderd meter van zijn huis in het dorpje Zoelen te liggen. Lengkeek is bijzonder actief aan het actiefront tegen de spoorlijn, maar moest constateren dat het met de inspraak van de omwonenden beroerd is gesteld. Genoegdoening zit er echter niet in. In Limburg lijkt de situatie niet anders, maar Lengkeek v/il zich er nog wel eens over opwinden: "Als het gebied hier voor de bewoners ontoegankelijk wordt door enorme meutes Duitsers die komen watersporten, uitsluitend omdat het de dichtstbijzijnde gelegenheid is en

niet omdat het landschap zo mooi is, dan moet je heel goed gaan nadenken over de vraag wat je de bevolking daarvoor in ruil wilt geven. Die grindwinners verdienen waanzinnig veel geld. Ze zijn best bereid om daarvan wat ter beschikking te stellen als daarmee de continuïteit van hun bedrijfstak groeit. Het gaat om de vraag: wat wordt hier kapot genaaakt en wat kun je daar als genoegdoening tegenover stellen om het voor die mensen aanvaardbaar te maken?" Een eenduidig antwoord heeft Lengkeek niet. O o k zijn betoog over de toekomst van het toerisme heeft een open einde. Wat gebeurt er als de hele wereld één front-stage is? Waar moet het naartoe met een eigen dorpsidentiteit als de toeristen in de keuken staan? Lengkeek denkt hardop. "De backstages v/orden ook. frontstages. De uitwijkruimte voor de mensen wordt opgeslokt. En juist die is ontzettend belangrijk. Maar naarmate hij meer wordt opgepikt als toeristisch produkt..., wat voor wereld blijft er dan nog over? Als straks alles is omgewerkt, is er dan nog iets datje toevallig kunt tegenkomen?"

v u MAGAZINE JULI/AUG 1994

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen