VU Magazine 1996 - pagina 402

I

Mercedes

pick-up, waar geen onbeschadigde strook metaal meer aan zat. Hij zat op klompen achter het stuur en schakelen deed hij met tegenzin. Wellicht dat hij daardoor elk jaar nieuwe koppelingsplaten nodig had.

Een paar keer in de week kwam Rinus aan het eind van de dag bij ons langs. Dan werd er een borrel geschonken en over het weer en de beesten gepraat. En als hij dan om een uur of halfzes wegging, wenste hij ons steevast 'welterusten als je naar bed gaat'. Dat klonk een beetje voorbarig op dat tijdstip, maar is eigenlijk net zoiets als iemand een week voor vertrek een prettige vakantie toewensen. Rinus zat in het fruit en verzorgde daarnaast wat schapen, kalveren en zijn manke broer. Hij droeg elke dag van de week een blauwe werkmanskiel. Maar als er 's winters in het dorpshuis een bazar was, herkende je hem nauwelijks. In driedelig donkergrijs, wit overhemd en stropdas pendelde hij tussen koekrad, sjoelbak en schiettent en kocht gretig loten. Zoveel loten dat hij strijk-en-zet tegen elven naar huis ging met een paar schalen karbonades en een half dozijn roomboterkransen. Rinus reed in een oude Volkswagen

42

WCS SEPTEMBER IQ

Hij kwam uit een gereformeerde familie, maar zijn geloof had een deuk opgelopen. Dat kwam zo. Rinus bezat jaren geleden een boomgaardje midden in het dorp. Daar zouden op den duur natuurlijk huizen moeten komen. Die grond was dus wat waard. De kerkeraad vond echter dat Rinus zijn boomgaardje voor een symbolisch bedrag aan de kerk moest overdoen. Dat zou de Heere welgevallig zijn. Rinus piekerde er niet over. En toen een ouderling hem dreigde met de straffe Gods, was voor Rinus de maat vol. Hij zette geen stap meer in de kerk. Kort daarna verkocht hij zijn boomgaardje voor een goede prijs aan de gemeente, die er bejaardenwoningen liet bouwen. Ach Brands, zei hij vaak, als het om geld gaat is iedereen van hetzelfde geloof. En die universele waarheid staafde hij dan met een anekdote uit zijn jeugd. Hij moest eens met een zeer vrome man een bietenveld schoffelen. Aan het eind van een bietenrij legde Rinus stiekem een gulden neer, zodat het leek of hij de munt verloren had. Met opzet raakte hij achter bij de vrome om te kunnen zien wat er gebeurde. Hij zag hoe de vrome zich bukte en de gulden in zijn zak stak. Toen Rinus hem had ingehaald, zei de vrome niets over de gevonden gulden. Een paar jaar geleden stierf zijn broer. Rinus ploeterde nog een poosje voort, het werk viel hem steeds zwaarder. Hij solliciteerde naar een bejaarden-

woning op de grond die ooit van hem was. En toen hij die onlangs kreeg toegewezen bedacht hij zich geen moment. Hij verkocht zijn spul. Voor het eerst in zijn leven beschikte hij over een grote som geld. Zijn naaste familie hoopte dat er voor hen wat zou overschieten, maar ome Rinus deed iets waar hij zijn hele leven van had gedroomd. Hij kocht een grote, roomkleurige Mercedes. Met automaat, dan was hij van dat vervelende schakelen af. Hij rijdt nu de mooiste en duurste auto van het dorp. Hoewel, rijden doet hij zelden. De Mercedes staat de godganse dag voor de deur van zijn bejaardenhuisje te glanzen. Zijn buren spreken er schande van. Zij hebben niet eens een flets, hij heeft een Mercedes. Vanachter het raam van zijn kleine huiskamertje heeft hij een onbelemmerd zicht op zijn automobiel. Onlangs reed ik voorbij en groette hem. Hij stak minzaam zijn hand op. Daar zat een tevreden mens.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen