VU Magazine 1997 - pagina 62

en vooruitgang. We weten nu dat er alleen maar zoiets als beweging bestaat.De Amerikaanse kunstcriticus Harold Rosenberg bedacht er een mooie slogan voor: "The tradition of the new". Nu we meer weten over de werking van het menselijk brein lijkt 'vernieuwing' als fenomeen op zich meer dan ooit een illusie. De geschiedenis leert ons ook dat wat eens als vernieuwend werd gezien door ons nu als vrijwel logisch voortkomend uit de voorgaande kunst wordt beschouwd. De veelvormigheid van de kunst zoals die op het ogenblik wordt gemaakt lijkt het accepteren van die 'levende traditie' te zijn zonder welke het brein niets kan herkennen. Die levende traditie is voorwaarde voor wat ik in plaats van vernieuwing liever verandering zou willen noemen, een gesteldheid die ons zo dicht mogelijk bij het belangrijkste kenmerk van ons brein brengt: eeuwige nieuwsgierigheid. Hoe ongerichter die nieuwsgierigheid des te beter, des te groter de kans dat er steeds nieuwe structuren ontstaan in wat men wel 'een bewegelijke geest' noemt. Maar waarom deze hang naar spontaniteit, naar het ongerichte, de kinderblik, de toevalstreffer? Waarom je niet teruggetrokken op een bastion van vormen die bewezen hebben stevig te genoeg te zijn om de eeuwen te trotseren? Misschien omdat we een vermoeden hebben, een knagende twijfel over de vormen die wij zien en maken. Wellicht valt ons brein een beetje te vergelijken met een kaleidoscoop. Waar zij ook op gericht wordt, zij kan niet andejs dan wat zij ziet vertalen in de patronen die erin liggen opgeslagen.

62

wcs

JANUARI/FEBRUARI

1997

En daarbuiten? Misschien ligt daar niets,- misschien alles. Nieuwsgierigheid drijft mij voort. Ik probeer mijzelf te verschalken met een onverhoeds gebaar, vertrouw op de vergezichten die zich misschien na een misstap ontvouwen, naar een wereld zoals zij was toen ik er nog niet was en naar een wereld nadat ik er niet meer zal zijn. Maar nu nog niet. In de blindenstok Het uiteinde van de gestreepte stok tikt even tegen de grootste microscoop en het ik explodeert Voorbode die heimwee achterlaat en je ogen opent in de blindenstok die zich een weg baant door de sterrenstelsels. Straks kunnen wij gaan, straks! N u nog lokt grillige muziek ons deze kant op, de kant van het oorverdovend vogelbos.

© :996:J.Ber-nlef

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen