Locus de Consummatione Saeculi - pagina 183

181

College-dictaat van een der studenten (Dogmatiek).

De conclusie staat

in vs. 28 v., waarbij

liij

op de Uloyri komt.

Hier wordt

dus de diepste wortel van heel het beleid Gods met Israël ontbloot, en die ligt achter de creatie zelfs, dus zeker vóór Abraham een geheel universalistische ;

wortel en regel alzoo. Cap. IX, X, XI. Deze drie capita vormen samen één pericoop, welke ons de openbaring geeft van hetgeen wij ons moeten voorstellen omtrent de Joodsche natie, nadat ze hare positie in het heilige verloren heeft. Niet dus over de positie der Joden in het heilige,

IX

cf.

:

vioQ-eoLcc d.

i.

maar over zijne stamgenooten gaat de apostel hier spreken,

4 hunner is de hoc loco niet „aanneming tot kinderen" door den Heiligen Geest maar

2,

1,

3

(ot

aSsXtpoi nov, ot erjyysvatg (lov Kccra aaQKa) VS.

;

God

de aanneming van Israël als volk tot kinderen door

als Vader,

naar het

woord: „Israël is mijn zoon, zegt de Heere." VS. 5. Zoolang Israël nu in deze zijne geestelijke positie stond, moest daaruit voortkomen de Christus doch met de komst van dien Christus houdt dan ook deze exceptioneele toestand van Israël op cf. X Iv.v. Ten tweede zegt Paulus, dat een deel van dat oorspronkelijke Israël zich tot Chiistus heeft bekeerd cf. XI 5 lÊtiifia Kar' UXoy^v d. i. het heilige zaad, beheerscht en bepaald door de hXoyri. God heeft aan Israël de inayysh'cc gegeven. Doch, als dat nu zoo is, is dan niet de belofte Gods gebroken, waar we ;

:

:

zien, dat zulk

een groot deel van Israël afvalt en dies buiten die belofte valt?

IX 6—10. Neen, want

dat deel, voor hetwelk de Christus eene opstanding werd, verdient eigenlijk alleen maar den naam van Israël; die alleen worden Cf.

:

voor het geestelijk onfQ^a van Izak

is

bij

Abraham gehouden,

het anèofia gerekend of liever

is

gerekend. Niet Ismaël,

het onégfia

rrjg

hloyi]?

;

maar

en niet Ezau,

maar Jakob was het zaad, reeds vóór de geboorte als zoodanig door den Heere aan Rebekka aangewezen (vs. 11 en 12). Wie dan tot dat Xsliiilo. behooren ? God de Heere heeft alleen aan het echte öxéqfta de belofte der eeuwige zaligheid gegeven en de onderscheiding tusschen kern en bolster wordt door niets anders gemaakt, dan alleen door Gods vrijmachtige verkiezing (vs. 13, 14). Reeds in oude tijden was dit aan Mozes

geopenbaard (vs. 15), waarom de één niet en de andere er wel toebehoorde; en dus is er volstrekt geen onrechtvaardigheid bij God en is Israël in geenen deele misleid.

Nog

dieper

dringt Paulus hierop in door te wijzen op Farao, dien God had doen geboren worden en koning zijn enz., om in hem zijne rechtvaardigheid te toonen (vs. 17) en daaruit trekt Paulus nogmaals de conclusie „zoo ontfermt Hij zich dan, diens Hij wil, en verhardt, dien Hij wil" (vs. 18). expresselijk

Dan gaat de apostel tot de schepping terug, evenals in cap. doch nu niet om de zedelijke wereldorde aan te toonen, doch

V om

tot te

Adam» wijzen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen