In de schaduwe des doods - pagina 95

87 geregen. En die moet gij dan aanhooren, tot uw keel zich toenijpt, en ge hunkert naar het oogenblik, dat ze toch maar ophouden met hnn gepraat. En het eind is, dat ze inplaats van \i getroost te heb-

u

ben,

nog

een pijnlijk

oogenblik

te

uw

meer in

smart en rouw

deden doorleven.

Och, die zóó troosten zijn nooit bij den goddelijken Vertrooster in de leer geweest. Zij kennen den Christus Consolator niet. Ze verstaan niet dat aangrijpende weenen van Jezus over Jeruzalem. Ze lezen er overheen, als er staat, hoe Jezus met „innerlijke ontferming bewogen werd", en „zeer ontroerd wierd in den geest". En bovenal ze kennen het innerlijk werk van den Heiligen Geest niet, dien Trooster van het ontrust gemoed. Wat „goddelijk mededoogen" is bleef hun een mysterie.

Ze spreken te veel over het kruis, en hebben te weinig aan den voet van het kruis in stille aanbidding neergezeten. Dat Gods Zoon,

God is, om ons te troosten, vleesch wierd, om met ons te en voor ons te lijden, is nooit door hen verstaan. En als er dan bij een arme ziel, die in rouwe en smart gedompeld ligt, twee vertroosters binnenkomen, waarvan de één een traan in het oog heeft, en stil de hand drukt, maar niets zegt en de ander houdt een prachtige toespraak; dan denken de lieden der uitwendigheid bij zichzelven Och, die eerste, dat was me ook een vertrooster, hij zei geen woord; maar die laatste, die deed het prachtig! Maar die arme ziel in haar weedom des harten heeft het anders ervaren. Die traan in het oog is haar zoet geweest. Met dien stillen handdruk trilde er iets van zalige vertroosting door haar hart. En toen die redeneerende mensch begon, gleed er ijs om haar hart, en ze was verlicht, toen hij uitscheidde. Neen, de vertroosting ligt niet in woorden. Woorden kunnen ook troosten. Maar dan moet er heel anders te werk gegaan. Dan moet eerst het oog hebben gesproken, en de uitdrukking van het gelaat en de warme handdruk. En als zoo de ziel zich ontsloot en weer adem haalde, dan eerst een zacht, fluisterend woord; en als zoo de bedroefde ziel zelve zich uiten gaat, dan ja, kan er voort en verder gesproken niet met een vanbuiten geleerd lesje; niet met een redeneering die pasklaar is voor alle bedroefden; maar met taal van het hart. die

zelf

lijden

;

:

;

W

het verschil

pleging droefde

komt ziel

is

of ge liefheht, ot wel dat ge een plichtLaat de rouw en smart van zulk een bedan kunt ge niet troosten; dan zijt ge er on-

maar,

verrichten.

u

koud,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen