Encyclopedie der Heilige Godgeleerdheid - pagina 74

Afd.

66

Hfst.

2.

Schriftuur beheerschen, en het

gedachten

in dien zin

is

saamvattende

zevental

een

in

TICHONIUS.

§ 42.

III.

,

,

dat

hij

deze grond-

,

Liber de septem

zijn

regulis schreef, waarin hij achtereenvolgens behandelt: i. de et et

corpore eius

;

et genere;

de specie

4.

lege;

de Domini corpore

2.

de diabolo pitulatione; en y Reeds in de opvatting van .

5

bipartito

;

3

.

de temporibus;

.

Domino

de promissis 6.

de reca-

et eius corpore.

derhalve het denk-

dit geschrift ligt

uitgesproken, dat het de roeping van den theoloog

beeld

om

is,

H. Schrift in zijn bewustzijn over te dragen, en,

den inhoud der

van ons menschelijk bewustzijn, d. i. op wetenschappelijke wijze, in te denken. Dit spreekt hij dan ook zelf uit, naar den

waar id

eisch

de regula prima zegt

hij in

Ecclesiam

est

,

49)

(p.

:

„Dominum eiusque

corpus,

sola ratio discemit

loquitur,

Schriptura

,

dum

quid cuique conveniat, persuadet; sed quia tanta est vis veritatis,

extorquet"; en videri posse

iets

quando a

,

„qua

verder:

re

in,

ratione

sola

proef op de som. Reeds

de

rust niet, eer hij het autoriteit der

bij

H. Schrift

non caput

corpus

monstratur

sed etiam apostolica autoritate firmatur"

crescere,

hem

„Non

maar

met de

aldus gevondene van achteren weer

kan.

est, sola ratione

capite ad corpus transitum faciat. " Hij dringt

dus met de ratio in de H. Schrift

dekken

manifestum

(p.

tistisch

iets

wat ongetwijfeld met

De

en dus dualistisch standpunt saamhing.

schap doet

bij

beteekenis.

Ze

hem nog

is

Tichonius draagt de weten-

schappelijke arbeid dus een eenigszins ander karakter dan

voorgangers en tijdgenooten;

Dit

50).

bij zijn

zijn

Dona-

profane weten-

wel dienst, maar verliest haar zelfstandige

strekt alleen

om

den theoloog

tot

kruk

te dienen.

Vandaar dat Tichonius er dan ook geen bezwaar in ziet, om de gewone categoriën van ons denken op heilig terrein over te brengen. Dit blijkt uit zijn vierde regula de specie et genere waarop hij ,

zeer

onrechte

ten

van

het zeggen

Paulus

toepast, dat

spreken moeten „naar menschelijke wijsheid" feitelijk

bij

genus en

hem op neerkomt,

species

derwijze verzwakt

in

dat

dat

56),

niet

de onderscheiding tusschen

de H. Schrift, zoo

wordt,

(p.

we

wat er dus

al niet

wegvalt, dan toch

genus en species over en weer

in

elkander overvloeien. In zijn vijfde regula over de tijden wordt op niet

minder wilkeurige wijze

te

werk gegaan. Reeds

hier

wordt

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen