De gemeente gratie - pagina 32

OPLOSSING VAN ONGELOOVIGE ZIJDE.

28

vromen

om

misbruik maken,

schijn

verborgen zich aan

alle

en

te liegen

boos gespuis, en het onkruid van „de fijnen" der zaak één, en in hoofdzaak

en in het

te bedriegen,

sluwheid over te geven.

Het ontuig van het dan ook

is

in

den grond

het verschil tusschen beiden alleen

ligt

dat het „boos gespuis" zich meer werpt op wat de zinnen in het

daarin,

begeeren,

stoffelijke

de

terwijl

„fijnen"

zich

goed doen aan

te

allerlei

hoogmoed zijn de twee voortkankerende zonden, waarvan de ééne meer uit het lichaam, de andere meer uit de ziel voortkomt, en naar deze eenvoudige onderscheiding kan gezegd dat de gewone lieden van de wereld meer de zinlijke aandrift van het lichaam, de „fijnen" meer de geestelijke aandrift van de ziel volgen. Maar beiden vallen ze onder eenzelfde oordeel. Ze zijn verbasterd van de gewone menschsoort, en zijn daarom een hinder voor de gewone, brave, aberratie in het geestelijke. Zinlijkheid en

verdienstelijke burgers.

Deze voorstelling nu rust op het pseudo-dogma, dat (naar den gewonen mensch zichzelf ten maatstaf is), de soort menschen, waartoe

regel dat de

men

zelf behoort, is zooals ze zijn

moet; en dat wie aan de gewone ken-

teekenen van deze soort niet beantwoordt,

men, en wie niet

Zelf deugt

hetzij links of rechts, niet deugt.

men

is gelijk

zelf

is,

deugt

niet.

van de verdorvenheid onzer menschelijke natuur wordt op ten eenenmale geloochend. Erfzonde

is

en in

alle

zijn

vermogen werken. Niet dat men daarom

gereed, en pleegt in den regel goed te

O

belijdenis

standpunt

De mensch beheerscht

er niet.

eigen lot en toestand door zijn vrijen wil, en die vrije wil

altoos

De dit

omstandigheden precies zou

zijn,

is als

men

zooals

zijn

moet.

neen, ieder heeft zoo zijn gebreken, zijn tekortkomingen, zijn eigenaardig-

heden. Er hapert wel eens iets aan. Maar dat

zijn splinters, die

achtbaarheid van den persoon noch de eerbaarheid van

Ook met

al

kleine foutjes

die

is

en

blijft

men

zijn

noch de

karakter deren.

een goed, een braaf, een

deugdzaam, een achtbaar, een fatsoenlijk mensch. Elk mensch heeft nu

eenmaal

zijn

men

draagt

schuldgevoel,

komt

heeft,

zwakke in

zijde.

Dat hoort zoo

bij

ons menschelijk wezen. Dat

anderen en wil dus dat anderen het

men

zijn

Een enkel maal,

als

berouw, erkentenis dat niet

te

pas.

in

ons dragen. Maar

weg voor God verdorven men een „gemeen stuk"

heeft uitgevoerd, spreekt wel de consciëntie, doch

om

dra weer gestild te

worden. Maar op de knieën voor God te vallen en te erkennen dat in

zichzelf

man

niet

zitten,

een verloren zondaar

aan de orde. Dat

komt voor

zijn.

bij

in

de gevangenis

de brave soort menschen kan

Schuldgevoel kennen ze eenvoudig

klinkt het als pure dwaasheid in

men

zoo'n braaf en fatsoenlijk

goed voor de lieden die

voor hoeren en tollenaars, maar

daar geen sprake van

daarom

is

is,

hun ooren, dat

ze

niet.

en

hun toevlucht

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen