Starrentritsen - pagina 23

21

vaderlandsche historie geen meer verrassend opleven van saambindende eenheid, bezielenden ernst, moedige worsteling en offeren met milde

hand geweest

is.

Schier onvoorziens veranderde de zoo kleine bijeenkomst te Utrecht, waarvoor een klein vertrek volstond, in groote, machtige en bezielende

Deputatenvergaderingen, waar de duizenden heenstroomden, en waar de groote zaal van Kunsten en Wetenschappen al spoedig te klein voor bleek, zoodat de hulp van Tivoli moest worden ingeroepen.

Onze Pers was nog wel klein, maar in heel die Pers sprak zich een wezenlijke dorst uit naar broederlijke eensgezindheid en samenwerking. Schier vanzelf sloot men zich aaneen. Van dat half leelijke doen van den één tegen den ander was geen sprake meer. Van bijtende en verwijtzoekende concurrentie viel nog geen 't minste spoor ontdekken.

te

Men

benijdde elkaar

Samen voelde men neder,

om

niet, zat

elkaar niet in

't

maar men badsadm. saam boog men zich

haar,

het kruis dat drukte, en

dat kruis af te bidden.

Het was een heerlijke tijd. Een tijd die aantrok en verkwikte. Het werd een warme aaneensluiting der broederen, zooals men die in ons splitszieke Nederland niet voor mogelijk had gehouden. Centraal Comité en Kamerclub vonden elkaar in warme harmonie. Men behoefde het Christenvolk niet te roepen en te lokken, het kwam van zelf. Met name Patrimonium leefde en bloeide in een heiligen toon, die u jubelen deed.

Het was de tijd van onzen druk, maar waarop het pressa urberior zoo ten volle toepasselijk was. Er lag niets gekunstelds in onze eenheid en saamwerking. Ons eenzijn was een vanzelfsheid. Hoe telkens hoorde men toen niet den uitroep, „had Groen van Prinsterer deze dagen van onze uitbotting en opbloeiïng mogen beleven, hoe rijk zou aan 't eind van zijn strijd niet de jubel en de dank in zijn ziel zijn geweest". Men begreep er weer iets van, hoe heerlijk het in de dagen van 't

Wilhelmus moet geweest Natuurlijk,

toch even

de

zijn.

druk was niet

als

van Alva, maar de hoon griefde

bitterlijk.

Het was één juichen in dat opleven, in dat uitkomen van een kracht, aan welker bestaan men zelfs van verre niet gedacht had. Vraag 't aan de ouderen van dagen maar, die in '78 de veertiger jaren pas voorbij waren.

Er

is

toen

in

hope geleefd en

er

is

geloofd.

is gedankt en gejubeld. Het was een stuk historie, waarvoor de Heere zelf zijn helden had En warme vreeze Gods bezielde heel onze heirschare. besteld.

Er

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen