Leven en arbeid van Dr. A. Kuyper - pagina 318

DR.

296

KUYPER ALS REFORMATOR DER KERK.

Kerken gebracht heeft en nog meer goed daarin heeft tegen gemen verstaat dat het statuut van 1869 de kiem van hetgeen die organisatie bracht, in zich draagt dan zal men kunnen verstaan, dat Dr. K u y p e r tot het bezigen van die uitdrukking kwam. Genoemd statuut is aldus ontstaan. In het begin der beweging van '34 beweerden de belijders des Heeren: Wij scheiden ons niet af van de ware Geref. Kerk, maar van de Synodaal Hervormde of liberale Kerk. Wanneer die Kerk wederkeerde tot de leer der vaderen, wilden zij zich weer bij haar aansluiten. Zij wilden niet iets nieuws; zij hielden zich aan de belijdenis en de Kerkorde der Geref. Kerk; reglementen, statuten hadden zij niet Zij stonden er op Gereformeerd te heeten, maakten aanspraak op de goederen der Geref. Kerk en wilden niet als een nieuw genootschap bij de regeering bekend staan. Opgehitst door de Synode der Herv. Kerk werden de Gereformeerden die haar een scheldbrief gezonden hadden, door de regeering vervolgd. Zij maakte daarbij gebruik van een artikel in het wetboek van Napoleon, waarbij vergaderingen van meer dan 19 personen verboden waren (bedoeld waren vergaderingen van politieken aard, maar men paste het toe op Kerkelijke samenkomsten). Op 5 Juli '36 deed de regeering verluiden, dat het uiteenjagen der samenkomsten met boete, gevangenis en met de sabel der soldaten zou ophouden als de nieuwe gemeenten zich tot den Koning wendden met overlegging van haar reglementen en zich onthielden van titel of naam, waarop het erkende Ned. Herv. Kerkgenootschap aanspraak maakte. Daarin kon men niet bewilligen; de vervolging ging door, toegejuicht door alle „fijnen"-haters en allen die een afschuw hadden van de „niéuwe-lichters", terwijl alleen Mr. Groen van Prinhouden, en

s

t

e r e r

voor de beschreven vaderen

te

's-Gravenhage hun goed

De Gereformeerden die vrijheid voor de uitoefening van hun eeredienst begeerden, werden behalve tot gevangenisstraf, ook nog veroordeeld tot het betalen van boeten, die tesamen een recht bepleitte.

ton gouds bedroegen. Het die

dagen

was bloedgeld dat de

vrijzinnigheid

van

eischte.

Eindelijk legde de

gemeente van Utrecht echter het hoofd

in

den

schoot. Ze vroeg en verkreeg erkenning, na indiening van het ver-

langde reglement.

De meeste gescheiden gemeenten gaven

toen het

ideaal prijs en volgden het voorbeeld van Utrecht. Zij verkochten

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen