Vereenigingsleven.

WAT DE ZENDING DOET,

XIV,

De bekende Ds, H. W. Witteveen van Ermelo behoort onder hen, die sedert het einde der i8s eeuw pogingen hebben gedaan om in Egypte het evangelie van het Kruis ingang te 'doen vindei). In 1868 zond hij twee jonge Nederlanders, nadat ze van hem eenige opleiding hadden ontvangen, ingevolge hun wecsch naar Egypte, met het bevel, door het Nijldal heen tot de volken van Binnen-Afrika door te dringen en hun de boodschap des heils te brengen.

Deze eeiste Nederlandsche zending in Egypte is echter een totale mislukking geworden. Men vecstond toen nog niet als nu, dat aan de uitzending van missionarissen hun wetenschappelijke en practiache vorming voor hun moeilijk dienstwerk moet voorafgaan, en meende veelal, dat bij gemis aan kennis en bekwaamheid met moed en geloof kon worden volstaan.

„Zonder kennis" — zoo leren we — „van de ? .eden en gewoonten en van de taal des ands, zonder gsld, blootgesteld aan de geiiten van het klimaat, moesten zij na de ngeloeflijkste inspanniog en de grootste ontberingen hun voornemen opgeven, en nadat een der beide jonge mannen, ten gevolge der doorestane vermoeienissen, bezweken was, keerde de ander, die ten gevolge eener zonnesteek an verstandsverbijstering lijdende was, in 1869 aar Nederland terug".

latusschen bood zich in 1870 wederom een endehng, br. Nijland, aan, die, door ervaring zijner voorgangers wijs geworden, da zaak anders aanvatte, maar toch een harden tijd bad door te maken vóór het zendingswerk eenigeimate voortschrijden kon. Hij süchtte den post te Caiioub, eenige uren ten zuiden van Cairo, waar hij eerst alleen Werkte en daarna met br. Spillenaar, tot hij in 1878 zich naar Palestina liet zenden, zoodat br. Spillenaar alleen orerv l d m t b t z bleef. Deze wetkte moedig voort en was velen tot zegen, maar had met vele moeilijkheden te kampen, ook wat het geldelijke betreft.

Gevojg hiervan was, dat een paar heeren, waaronder Ds, C. W, .^ohlmann, toenmaals te Weesp, zich de zaak van de Egypte-zending aantrokken en in 1884 in orerleg traden met de zendingsgemeente te Ermelo, maar zonder dat zulks aanvankelijk veel resultaat opleverde. De Ermelo'sche gemeente kon blijkbaar niet voldoende voor haar post te Calioub zorgen, maar scheen anderscijds ook niet veel lust te hebben, van den post afstand te doen ten behoeve van een zich geconstitueerd hebbend Egypte-comité, waarin o.a. de genoemde Ds, Pohlmann zitting had. De door het Comité zoozeer gewenschte afstand had eerst plaats in het begin van 1886, nadat br. Spillenaar zich genoodzaakt had gezien, zijn ontslag als zendeling bij de Ermelo'sche gemeente aan te vragen.

Alsnn werd onmiddellijk overgegaan tot de oprichting van een Vereeniging tot Uitbreiding van het Evangelie in Egypte, welke de taak van de zendingsgsmeente overnam en met ijver en toewijding voortsette. Evenwei waren' daarmede niet alle bezwaren overwonnen, want ai kwam er nu een betere refeling van zaken, er was een gemis aan arbeidskrachten, met name voöt het onderwijs, dat toch ook verzorging behoefde. Toen men eindetijk slaagde, was dat slechts vóór weinige jaren, zoodat men weldra weer onder hetzelfde gemis te lijden had, dat eerst na drie jaar weer werd weggenomen.

Maar er waren nog andere bezwaren, door welke de Egypte-zending gedrukt werd. Zoo heerschten b.v. in 1897 de mazelen en de kinkhoest op onrustbarende wijze in Calioub, en openbaarde zicb, als gevolg van de overwinning der Turken op de Grieken, een opnieuw oplaaiende haat van de Mohammedanen tegen al wal Christen was, zoodat het er op begon te üjken, dat de Egypte-üsndiag geheel zou worden uitgeroeid.

Voegen we daarbij nu nog, dat er tengevolge van de houding van het gepeupel van Calioub ernstig gevaar voor de plaats en den zendiugspost ging dreigen van dea kant van hetEngelsche leger — een gevaar, hetwelk evenwel gelukkig afdreef— dat ernstige ziekte doordrong tot in het gecin van br. Spillenaar, en dat men met fiaantieele moeilijkheden te worstelen had, dan is dat alles wel voldoende om te doen verstaan, hoe men er toe kwam, er over ts spreken, dat het misschien beter was, de Egypte-sending over te doen aan een missie, «relker arbeid daar te lande reeds meer uitgebreid was.

Evenwel kon men in 1903 schrijven: „Uit de geschiedenis onzer Egyptezeading blijkt, dat zij eene lijdensgeschiedenis geweast is. Vele en zware beproevingen heeft de Heere over dezen arbeid gebracht. Sterke steunpilaren, krachtige werktuigen heeft hij er aan ontnomen, zware stormen hebben menigen bloeienden en vruchtdtagenden boom op dit gedeelte van den grooten zendicgsakker omver geworpen. Maar door de genade des Heeren hebben wij tot hiertoe bet werk, door den Heere ons opgedragen, biddend en in de vaste overtuiging: „De Heere wil, dat wij voortgaan", voortgezet". En op de jaarvergadering van 1911 werd de haar 2 5 sten jaardag vierende vereeniging wel genoemd een „kind van tranen en gebeden", maar kon toch met groote dankbaarheid van ondervonden zegeningen gewaagd worden. Met haar posten te Cihoub en Barrage, die samen slechts 30 gemeenteleden tellen, maar 2 gewone scholen hebben mst reap. 72 en 40 leerlingen en I meisjesschool (te Barrage) met 30 leerlingen, staat de Nederlandsche Egyptesending daar als een toonbeeld van geloofsvolharding, welke van geen wijken weet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen