De Vrije Universiteit en Zuid-Afrika 1880-2005 ([Deel 2]) - pagina 110

SAMENSPREKINGEN

eerst gedacht hebben aan de oppositie in de universiteitsraad) vergt de principiële afwijzing van het apartheidsysteem immers automatisch het verbreken van alle contacten. Maar wie boycot eist, is zijn antwoord, moet zich afvragen, of dat een effectief middel tot verandering is. In de Koude Oorlogsjaren dacht men dat wel, maar 'het inzicht is gegroeid dat uitwisseling, contact, dialoog, waarden op zich zijn, dwars door fundamentele tegenstellingen heen' - zoals de accoorden van Helsinki over vrij verkeer van personen en ideeën aangeven. Daarom gaan we wel naar Moskou, waarom dan niet naar Potchefstroom? En ook: is boycot wel de manier waarop christenen met elkaar mogen omgaan? Brinkman erkende één uitzondering: het Gebot der Stunde kan betekenen, dat de dialoog niet kan, noch mag. Bijvoorbeeld om de indruk te voorkomen dat er geen solidariteit lijkt te zijn met de slachtoffers. Dan is een protestdaad nodig, zoals indertijd bij de Russische inval in Tsjecho-Slowakije en nu de vu Beyers Naudé in de delegatie opnam, 'wetend dat ons dat een "nee" op zou kunnen leveren'. Het Gebot der Stunde is echter 'momentaan, situatief en exceptioneel: het tast de regel niet aan'. Kortom: het behoort tot de christelijke universitaire waarden en normen om, afgezien van Gebot der Stunde, niet te boycotten, mits vrije discussie mogelijk is, en bij voorkeur (niet absoluut, b.v. Oost-Blok) mits aan anderen, slachtoffers van systeem, duidelijk gemaakt kan worden wat ons standpunt ï

is. Aan beide voorwaarden wordt in het geval p.u. voldaan.

Bovendien, ging Brinkman voort (met een betoog dat de invloed verraadde van de aan de vu toen nog steeds voorgeschreven colleges Wijsbegeerte der Wetsidee!): 'Politieke, economische, toeristische etc. relaties zijn anders gekwalificeerd, hebben andere functies en doelen. Uiteraard hoeft dat wat voor het ene gebied van wetenschappelijk contact geldt, niet voor andere gebieden te gelden, maar omgekeerd ook niet'. De universiteit is een eigensoortige doelgemeenschap; daar kunnen wel politieke opinies bestaan, maar zij kan slechts politiseren zover als bij haar doel past. Dus: 'De universiteit is en mag geen verlengstuk zijn van politieke partijen, staatsraison o.i.d.; zij behoort haar eigen maatschappelijke weg te gaan, d.i. niet een onmaatschappelijke weg, b.v. door klakkeloos gangbare opvattingen buiten haar doel/functie te volgen'.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen