Een buitengewone plek voor bijzondere kinderen - pagina 143

herinneringen aan de tijd op het paedologisch instituut

142

gang moest opmeten, of wat dan ook. Ik banjerde dan door het hele gebouw, en heb daar dus alles gezien, vanaf de kelder tot de zolder en alles wat daar tussenin zit. Ook kwam ik, hoewel dat streng verboden was, regelmatig op de statige marmeren trap die naar de collegezaal voerde. Dat deed ik in de hoop mijn neef te ontmoeten, die student bij professor Waterink was. Zo ontmoette ik ook wel eens professor Waterink zelf, die me dan resoluut maar toch niet onvriendelijk naar de klas terugstuurde.’ Manta vertelde: ‘Ik had er ook vriendjes. Een echte jonkheer, en een jongen met polio die echter heel sterke armen had, en ten slotte een jongen die Mario heette. Voor het pi-gebouw bevonden zich de hekken van het Vondelpark en wie zich het langst daaraan kon optrekken had gewonnen. Mijn vriendje met polio won altijd. Naast spelen op de speelplaats of in het Vondelpark gingen we ook vaak wandelen. Vaak gingen we naar het Museumplein, waar we mochten spelen in de bunkers die er in de oorlogsjaren gebouwd waren. Een andere juf wandelde regelmatig met ons naar de marinehaven, waaraan ze kennelijk belangrijke herinneringen had. Soms haalden we kattenkwaad uit. Zo hadden we ons eens drie dagen en nachten op zolder verstopt. Brood ‘snaaiden’ we uit de eetzaal nadat daar ’s ochtends vroeg de tafels gedekt waren. We kerfden daar onze namen in de zolderbalken en we hadden via een rond gat in de muur zicht op de speelplaats. Ik was heel verbaasd dat dit nooit ontdekt geworden is. Ook gleden we graag langs de trapleuningen naar beneden.’ Vriendschappen waren belangrijk. Haast iedereen noemde namen van kinderen met wie zij speelden. Soms waren heimelijke liefdes in het spel. Dat verleidde Wim, die alleen de school bezocht, ook in zijn vrije tijd nog naar het instituut te gaan: ‘Er waren ook meisjes in mijn klas. Een stuk of vier à vijf, denk ik. Natuurlijk mochten we nooit op de slaapzaal van de meisjes komen, daar werd streng op toegezien. Bovendien mochten we helemaal niet door het gebouw zwerven. Een van de meisjes, Bertha, heeft een diepe indruk op mij gemaakt. Ik was heel erg verliefd op haar. Maar toenadering zoeken vond ik heel moeilijk. Hoewel er ’s zondags geen school was, ging ik dan toch regelmatig naar het pi en wandelde ik met de interne kinderen mee naar de Keizersgrachtkerk. Op die manier was ik toch bij Bertha. Ik ging echter niet mee de kerk in, want wij waren thuis onkerkelijk. Toen ik net van het pi af was heb ik Bertha eens een brief geschreven en in de brieven-

Een buitengewone plek; Perfect Service; pag 142 2e proef

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen