'Het is ons een eer en een genoegen' - pagina 91

eredoctoraten

90

boom niet in. ‘De gehele gang van zaken en het uiteindelijke, zo povere, resultaat is voor mijn besef uitermate onbevredigend.’ Rector magnificus I. A. Diepenhorst reageerde onmiddellijk. Hij stelde dat van een ‘gekwalificeerde meerderheid van stemmen’ (tweederde dus) tot dusver bij de besluiten over eredoctoraten geen sprake was. De beslissing Beyers Naudé het eredoctoraat toe te kennen was democratisch genomen ‘en bindt’. Dat politieke overwegingen ten grondslag lagen aan het eredoctoraat noemde Diepenhorst ‘een niet te staven stelling’. Het eredoctoraat riep ook bij anderen uiteenlopende reacties op. Waar de Zuid-Afrikaanse ambassadeur schreef dat het hem ‘niet mogelijk’ was aan een uitnodiging gevolg te geven, daar draaide de werkgroep Kairos in allerijl een klein geschrift in elkaar over leven en werk van Beyers Naudé. De promotie werd verricht door prof. dr. G. C. Berkouwer, die in zijn toespraak niet verhulde dat het eredoctoraat in Zuid-Afrika zou kunnen worden uitgelegd als een campagne tegen dat land. Berkouwer beklemtoonde daarom Beyers Naudé oprechte bezinning op het evangelie, dat ieder mens als kind van God beschouwde – om het even welke kleur. Naudé beschouwde de toekenning als een erkenning van zijn Christelijk Instituut. In zijn dankwoord hield hij een bevlogen oproep tot erkenning van ‘die swartman’, zowel door de samenleving als door de kerk. Ook lang na de plechtigheid bleef Naudé dankbaar voor het eredoctoraat. In verscheidene brieven aan de rector beschreef hij hoeveel gelukwensen hij van de bevolking had mogen ontvangen. Niet van de regering, want in 1978 werd hij voor de duur van vijf jaar getroffen door een ‘banning order’. Die hield in dat Beyers Naudé huisarrest kreeg opgelegd en niet meer dan één persoon tegelijk mocht ontmoeten. Het College van Bestuur protesteerde herhaaldelijk tegen deze maatregel, maar deed dat volgens de progressieve fractie in de universiteitsraad niet luidruchtig genoeg. Daarmee werd de Vrije Universiteit echter geen recht gedaan. Rector magnificus H. Verheul, op de hoogte gesteld van de moeilijke financiële situatie van het echtpaar, stelde in een vertrouwelijk schrijven voor de girorekening van de Fiscus van het College van Decanen open te stellen om hen zo te ondersteunen. Eind 1982 kon Beyers Naudé 4200 gulden worden overhandigd. Maar het leed was nog niet geleden: de banning order werd in 1983

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen