Jaarboek 1926 - pagina 21

29 de Vrije Universiteit leefde in zijn hart. Hij had haar ibeginsel gegrepen. Meer nog, dat beginsel had hem gegrepen. En nu lieten ze elkander nooit meer los. „Strikt genomen", Kuypers magistrale pleidooi voor „het recht van Universiteitsstidhting, historisch en staatsrechtelijk getoetst", had hij gefheel in zich opgenomen. En zonder geleerd-doenerij wist 'hij uit dit tuighuis- zich de wapenen te kiezen, waarmede hij het best den strijd voor haar bestaansrecht kon voeren. Als hij in later jaren er op zijn weg 'Ontmoette, die, nu ja ook wel wat voor de Vrije Universiteit wilden doen, maar 'ZOnder uit en voor haar ibeginsel te laven, dan placht hij van dezulken te izeggen met een van die woordspelingen, waarin zijn vernuft izoo vruchtbaar was: Strikt genomen, heibben ize het met „Strikt genomen" niet zoo strikt genomen! Er was iets wonderlijks in dezen eenvoudigen man, die niet veel meer dan lager onderwijs had genoten en voor wat hij verder had aangeleerd door dappere spaarzaamiheid en 'hard werken de gelegenheden had nioeten zoeken en ook weten te vinden. Dit was het verwenderlijke, dat deze man uit het volk de beteekends van onze Vrije Universiteit zoo juist en naar allerlei zijden zag. Ook in wetenschappelijk .opzicht. Want al was hij dan geen wetenschappelijk man in formeelen zin, bij profiteerde wel ter dege van den wetenschappelijken arbeid, die aan onze Universiteit verricht werd. De geschriften onzer Hoogleeraren kende hij. En hij: haalde eruit iwat (hij kon en wat liij' noodig 'had om voor „de Vrije" propaganda te malken onder ons Gereformeerde volk, opdat dit volk toch met zijn Universiteit zou meeleven. Zelfs de Encyclopaedie van Dr. Kuyper was voor hem geen gesloten boek. Het voor de studenten gedrukte dictaat van het dogmatiek-college, waarop onze groote' leider de stof (had (behandeld, die hij later in zijn machtig werk „De Gemeene Gratie" voor het volk uiteenzette, had Van Oversteeg reeds doorgewerkt. En hoe goed wist h'ij, waar het noodig was, van de aldus verworven kennis gebruik te maken! En toch bleef hij bij dat alles de eenvoud zelf. Van quasi-wetenschappelijkiheid fbiJ! hem geen schijn. Trouwens van al wat „quasi" was, moest hij niets hebben. Hij bleef steeds zichzelf gelijk. Daardoor verwierf hij zidh in den 'kring van- Hoogleeraren en studenten zooveel achting eu sympathie. Zijn omgang met 'hen. was vrij en ongedwongen. De studenten sprak hij' aan met hun bijnamen; en hij was voor hen niet mijnheer Van Oversteeg, maar „Jaap", — of, als ze gevoelden, dat 'dit toch wat -al 'te familiaar klonk tegenO'Ver "hem, dien ze èm om zijn persoon èn om zijn jaren hun meerdere achtten, dan was het „meneer Jacob". Later schijnt hierin -verandering gekomen te zijn, toen het 'getal studenten izich uitlbreidde, en daardoor 'Uiet meer die vertrouwelijke omgang gepleegd werd, die in den vroeger kleineren kring mogelijk was. Maar de besten kenden hem als hun professor zonder titel of aanstelling. Want doordat de aanraking met hem zoo

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen