Jaarboek 1965 - pagina 57

Aan allerlei arbeid van het Uitvoerend Comité neemt hij verder deel en in dezelfde periode houdt hij wetenschappelijke voordrachten te Wenen, te Innsbruck, te Brussel, te Bonn en misschien nog wel (ten dele aansluitend bij bepaalde vergaderingen) in andere plaatsen. In Brussel woont hij bovendien als Nederlandse gedelegeerde verscheidene zittingen bij van de commissie inzake plannen voor een Europese Universiteit. Voegen we hieraan toe, dat Koksma juist tijdens de cursus gedurende welke het Amsterdamse Congres plaats vond voor de tweede maal als rector magnificus was aangewezen en in die kwaliteit o.m. deelnam aan het bezichtigen van enkele buitenlandse universiteitsgebouwen, dan is het klimaat, waarin hij lange tijd zijn normale universitaire arbeid heeft verricht, wel voldoende geschetst. Grote bewondering verdient het daarom, dat - ondanks dit alles - in geen enkel opzicht gezegd kon worden, dat Koksma in deze periode zijn professorale taak verwaarloosde. Het bezwaarde hem steeds, wanneer hij zijn colleges moest onderbreken en menigmaal trachtte hij door voortzetting er van in juni, een verkregen achterstand in te lopen. Veeleisend tegenover zichzelf, was hij gewoonlijk uitermate mild in het beoordelen van de prestaties zijner leerlingen. Op kostelijke wijze werden somtijds bij tentamens en examens de ondervraagden attent gemaakt op fouten in hun antwoorden. En wie hierbij tegenwoordig was, kon er zich zonder enig leedvermaak over amuseren, want dat de uitslag van het kennisonderzoek gunstig zou zijn, stond haast bij voorbaat vast. Het was geen uitzondering, dat de examinator na afloop minder bezig was met het feit, dat iets niet geweten was, dan met de vraag, waaróm zulks niet het geval was geweest. Ook voor de persoonlijke omstandigheden der studenten en voor hun organisatieleven toonde Koksma een levendige belangstelling. Hij had begrip voor het spel-element in vele studentikoze gebruiken en gewoonten en schreef eens i), dat men niet de conclusie mocht trekken, ,,dat hij een verklaard tegenstander van het novitiaat was". ,,Jonge lieden met al te lange tenen of al te veel zelfrespect, kunnen in die dagen een heilzame correctie ondergaan". Maar overtuigd als hij was van wat hij zelf noemde „het bewarend karakter van de 1) In: ,,Het gezelligheidsleven". Sola Fide 9 (1955), 34—39. 55

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen