Jaarboek 1971 en 1972 - pagina 68

naar het lijkt weinig geschikt voor het schrijven van een stuk, dat toch altijd nog 671 verzen telt, d.w.z. bijna de helft van een klassieke tragedie. In dit jaar immers trekt Frangois Ier, vast besloten tot oorlog, het gebied van de Due de Savoie binnen, en de Keizer trekt over de Alpen. Marguerite ontpopt zich als een ware Penthesi lea, het alleen maar betreurend, dat zij, als vrouw, niet met het zwaard in de hand voor de zaak des Konings kan strijden. Waar zij kan, helpt zij bij het organiseren van de verdediging; zij zorgt voor een goede overbrenging van berichten tussen de Koning en Montmorency, tegenover wien haar houding zich geheel wijzigt; zij bezoekt Montmorency's legerkamp en schrijft aan haar broer enthousiaste brieven over de voortreffelijke staat, waarin zij dit heeft aangetroffen. Intussen houdt zij ook de belangen van haar echtgenoot, Henri d'Albret, goed in het oog. Zij vindt geen tijd om te denken aan de religieuze strijd, die door de strijd tegen de keizer geheel op de achtergrond is gedrongen in haar denken; zij toont zich meer orthodoxe dan ooit, in juni loopt zij in Lyon mee in een processie; zij laat offerblokken plaatsen in de kerken. Zij laat geld inzamelen door de vrouwen van haar officieren, en steeds denkend aan de militaire belangen van haar broer, zonder de belangen van Navarre te vergeten, reist zij onvermoeibaar van de ene plaats naar de andere, en ergert zich als zij door de ziekte van La sénéchale de Poitou, die haar vergezelde, gedwongen wordt tot een oponthoud, al is het maar van één dag. De onverwachte dood van de Dauphin, nog tijdens de oorlogshandelingen, treft haar diep, maar de smart kan eerst als in september de Keizer zich heeft teruggetrokken en het oorlogsgevaar voorbij is, geheel tot haar hart doordringen. De laatste maanden van het jaar worden ook door andere zorgen in beslag genomen; zij beijvert zich voor het huwelijk van haar nicht Madeleine met Jacobus V van Schotland en voor de stichting van een universiteit te Nïmes. Terwijl de vreugde over de overwinning de vervolging van de ketters wat op de achtergrond deed geraken, was het toch niet het geschikte ogenblik om op hen de aandacht te gaan vestigen door de figuur van een zich in al zijn slechte eigenschappen tekenende inquisiteur ten tonele te voeren. Saulnier heeft terecht opgemerkt, dat de hypothese van Weiss die het stuk dateert na 1536, eventueel in 1538 doch vóór de marteldood van De Rochete,'^ welke hypothese door Lebègue'^" wordt overgenomen en door Jourda" verleidelijk 66

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen